Yolları aff etme!
tutur ayaklarımızdan.
Duvarları aff etme!
ellerimizden tutur.
Ağaçları aff etme
yaşamak öyretir bize
bir gün asmak için kendimizi
“özlemek” sözünden.
Adamları aff etme
her an dinlemeye hazır,
yaşamaya,
sevmeye,
ölmeye hazır.
Amma
ne zamansa ümitlerin gömüldüyü
toprağı da aff et
gömen barmakları da…
Kayıt Tarihi : 5.3.2010 09:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ömer BİLGİN
TÜM YORUMLAR (6)