Şimdi adını alıp ağzımdan çıkacak hangi cümleye yerleştirsem, devriliyor.
Yersiz yurtsuz kalıyor her bir kelime.
Kan revan içinde dört bir yana savruluyor
Herkes birer ikişer alıyor ayağına düşeni
Güçleşiyor enkazından anlam çıkarmak.
Sonra o bunu öteki şunu söyledim sanıyor.
Kimse gerçeği bilmiyor
Adın hep kalbime düşüyor
Kimse seni duymuyor
Susmaya yemin ediyorum her seferinde
Ağzımı bıçak açmıyor.
Derken şarkılar çıkıp benim yerime saçmalıyor
İçime dokunuyor, sana dokunuyor
Beğenmiyorum acımı anlatış biçimini
Kafiye uğruna yazılmış hissiz kelime yığınlarını
Ve yine başlıyoruz yine enkaz yine kan yine revan..
Kayıt Tarihi : 15.2.2014 21:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!