Afedersiniz Şiiri - Ahmet Mücahit Bülbül

Afedersiniz

bir yerlerde rastlamak istiyorum sana
bir dolmuş durağında yahut loş bir sokakta
üşürken tutmanı istiyorum ellerinden
bitkin düşmeliyim sana bakmaktan

denizden bahsetmek vardı şimdi seninle
gömlek cebimden cıgara alman
uzanman vardı bir nehir gibi yanıma
ve öpme ihtimalin beni yaramdan

olmayışın ağrıtıyor tüm kelimelerimi
gözlerimden aşağısı tutmuyor
vakitsiz hüzünler büyütüyorum ha bire
ellerim ellerinden başkasını tutmuyor

kime uzatsam ellerimi sen tutuyorsun
göçüyor kuşlar evimden koca bulutlarla
büküldüm kırılmayı arzu ettiğim her an
bir olarak öpülesi boynundaki kokularla

yine de halim yok sana yeniden doğrulmaya
yapayalnız kalıyorum yüzünden bahsederken
başkasının senden haberi yokmuş gibi
bir tek kendime saklıyorum o güzel ellerini

ve gözlerin basıyor beni ağlarken her gece
boyuna seni çiziyorum çünkü yüzümün yanına
yeşile boyuyorum topuklarına kadar seni
ormanlara ne de çok benzer oluyorsun

o gün ışığı yüzün akadursun yüzümden de
ben diz boyu hıçkırıksız bir ağlamakla
kan lekeleri düşürür gibi bembeyaz kağıda
divit ucuyla son sözlerimi kazıyayım:

ben yeşil bir orman kırdım ey insanlar,
‘ afedersiniz.

Ahmet Mücahit Bülbül
Kayıt Tarihi : 14.3.2016 15:58:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

Ahmet Mücahit Bülbül