Afed Şiiri - İbrahim Kılıç

Şubat ayı, saat sıfır dört onyedi
Feryatla çaldı kapıyı, Asrın afeti
Gün aydı aymasina, yürekler zindan mahşeri
Acı hüzün gözyaşı, düştü depremin ateşi
Giden her can ile yandı Yandı memleket
Zor günde Tek yürek oldu, bu güzel (Aziz)millet

Hanede yas ey gönül,
Mahşer yeri, Her yer virane
Yarının pişmanlığına, mahkûm Gönül, Sustum biçare
Giden her can ile yandı Yandı memleket
Zor günde Tek yürek oldu bu güzel millet

Hava buz kırağı, Etraf kar, dehlizde çığlık
Yürekler parça parça, çabalar nafile, yokmu Bir ışık
Giden her can ile yandı Yandı memleket
Zor günde Tek yürek oldu bu güzel millet

Sendeki dert neki? sırtlandılar yükü, enkaz.
Viran olmuş odalara, acılı o yürekler Sığmaz
Giden her can ile yandı Yandı memleket
Zor günde Tek yürek oldu bu güzel millet

Her evden giden bir pare,
Yürekler darma Duman,
Bitmez bu acı, geçmez yaralar,
Gönüller feryat figan
Giden her can ile yandı Yandı memleket
Zor günde Tek yürek oldu bu güzel millet

gara kışta barkından oldu, sardılar göçü,
Yetimler buynunu büktü, gökkubbenin yok mu? hiç suçu.
Giden her can ile yandı Yandı memleket
Zor günde Tek yürek oldu bu güzel millet