Afaroz Şiiri - Mehmet Kızılırmak

Bütün renkleri küf tutmuş manastırda,
Entarisi şile bezinden dokuma bir güzel,
Eteğiyle rüzgarı aforoz ederken ulu orta.
Kim bir deliyi anlamak ister?
Bu göğe dolanan sarmaşık beteri yalanlar,
Zehri kendi içinde öldürmez bir yılan,
Her ölü kimsesizdir mezarda,
Ve iyileri için hep erken gitti derler.
İskemlesi duvara dayalı bekçi,
Güven verirken penceresi açık evlere,
Kimse korktuğunu söyleyemez,
Yitip giderken korkusuzlar dünyasında.
Tüm bilinmeyenlerin ortak kaderiyken kötü olmak,
Ve tozu toprağı katan şu arabacı,
Her gece duasını insanlığa adayan o masumlardan,
Ne kadar daha iyi olabilir?
Ardı sıra patlayan şampanyalar,
Ve zengin panayırı olan meşhur kutlama,
Yere doğru çakılmış son mısralar,
Kaç dur döndürür dünyayı yalanlar yörüngesinde?
Bütün sayılar toplanmalı, bütün çiçekler açmalı,
Bütün kıtaları dolaşacak bu tende,
Her isteyene bir bilet düşmeli.
Ki her hayalin erişilmezi olan her nereyse varılmalı.
Bütün renkleri kirlenmiş manastırda,
Her gün yeniden çalan o çan,
Şile bezli o güzel kız uyandığında
Bırakın gün yeniden doğsun.