Afaroz Şiiri - Kürşat Uçar

yatağımda bulundu
ilk sevdiğim kadının
son yaşları...
daha ne ister ki insan
ölesiye ıslanan bir kaldırımda
ölesiye sevilmek gibi ölen
gencecik bir kadından...

bu teneşir kokulu sonbaharda
toprakların bile küstüğü bir ceset parçasıyla
-ki bu kadar güzelini daha evvel görmediklerinden bu kasvet-
başka ülkelere taşınman,
beni orada,öylece bırakman bile girmedi kanıma
yatağımda ağladığın o sabah kadar...

bir gün,aynaya baktığımda,o içimden çekip çıkardığın ve yollarını hiç bilmediğim yerlere götürdüğün ruhumu, yeniden görebilmeyi düşlüyorum.

yanıbaşında
o siyahlar içindeki adam,benim...
o siyahlar,o adam senin
ve senin eserin...
senin esirin...

esrarı sensin,
senden başka kimsenin aralayamayacağı
bir sır perdesinin...

her dem taze kalan gidişinin bu bilmemkaçıncı yıldönümünde bile kurumayan yastığımızın,beni uyanmamak üzere asırlık uykulara salışını,ardında bıraktığın uykusuz senelere say...

'hayattan afarozdur bilinsin
tüm günahlar silinsin
nefesimiz toprak,tenin yağmur ve
yüzümüzden düşen
bin parça gurur...'