Af’rika 3 Son... Şiiri - Sinem Özaşgın

Uzun dikenlerden geçtim...
Çocuk gülüşünde saklanan,
Huzura ulaşmak
İçin...

Mecnun gibi yırtıktım...
Hırkam beyazdı...
Saftı...

İlahi aşka adımlarım
Vardı...

Umutulmaz akışların kalemleri
Ad yazdı
Tarihime...

Af yolum uzundu...
Kaç kaburga olur ki
İnsanda...
Sayılacak? ...

Yine kara gözlükler
Takacak
Af çocukları...

Yalan yok
Gel buraya Aşknur
Sahici olmaya...

Adımız insan...
Adımız acizliktir...

Gönül susmaz
Ruganları atalı
Çok oldu...

Af eyle Ya Rab! ...
Af eyleyin bize çocuklar...

Züppeliğin malları gibi
Gezindik bu Dünyada...

Unutuldunuz...
Ama biz geldik...

Sen,siz...
Affın maçka gözlerini
Taşıyorsunuz...

Gözlüklerim sihirlidir...
Görürüm içinizdekileride...

Affa geldim..
Kara ayaklarınızı öpmeye...

Sen bana sarıl...
Sen kızıl saçlarımı okşa...
Sen nadide göz şişeni
Getir...

Akan yaşlarım
Cennet yolunda feda olsun...

Bir kadının
Zayıflığı değilmiydi? ...

Seviyorum sizi çocuklar...

Bizi affedin çocuklar..
Siz affı en iyi bilensiniz...

Bizi affedin çocuklar...
Sizin gibi
Olsun sevdalarımız,
Fakir...

Biz affa İlahi sevdaya geldik...

Burası AF’RİKA...

BURASI AF VE AŞKTIR! ...