Af’rika 2... Şiiri - Sinem Özaşgın

Affa giden yolda,
Rahmetle ıslandım..
Semazenliğe giyindim..

Gerçek aşkın
Beşeriyi İlahiye
Çevirecek olanda
Olduğunu
İdrak ettim..

Sahralar aşmaya
Mecnunluğa atmışken
Ayaklarımı..
Nice günahlarım
Çöl kumunun ürüzgarında,
Saçlarımı uçuşturup
Dökülmüş..

Kirpiklerim aklandı..
Elbisem saftı..
İçim gibi..

Oraya ulaşsam..
Affedermi ki
Kara ırklar? ..
Çocuklar
Mamur gözleriyle
B/akıverirler son kez..

Belki birisi kızıl saçlarımı
Okşar..

Burası Af..
Burası ilahidir..

Fakirleşmektir..
İlahilik için..