Af Mektubu Şiiri - Nazif Ünsal

Kışa gül açtıran su mavisi tebessümün,
Öğretirdi bana gülmeyi erinmeden,
Güller vadisi gamzelerinde.
Zehmerimi çillerinde bahar yapardın,
Rengini gözlerinden almış sevgiye açan,
'Unutma beni' çiçekleri arasında.
Aşkımı kale alan bebek şımarığı dudakların,
Katre katre gülümsediğinde gülerdim ancak,
Sensiz erinç çarmıh işkencesiydi bana.

Acı gölü tatlandırıp nilüferler açtıran,
Sevgi yağmurunun oluşturduğu nehirdik.
Şimşek şimşek gök gürültüsüz,
Saklanmaya çalışırdı aşkımız,
Bakışımızda bazen de sesimizde,
Ele verirdi elaleme ikimizi gözlerin,
Ve arasıra aşkın ezgisi sesin.

Sırrıma yoldaş olamıyorsun canısı,
Darağacına astığın şaşkın çehremde,
Yazdığım hayta dizelerin kelimelerinde,
Yüreğimde dayanılmaz ince sızıda,
Muhabbet kuşu olup uçuşuyorsun;
Zeval vaktindeki camdaki mor gölgen,
Gözlerinde tutukluğumu ifşa ederken.

Sanma ki bu yazdırdıkların şiir,
Sana aşık olduğum için af mektubu,
Her bir mısrası binlerce yaralı özür,
Bazen kalem ve hayalinle dertleşmek,
Ara sıra geçeceğin yolda bekleyiş.
Taşar divitimin ucundan kelimeler,
Düşer özürüm apak anı defterimize,
Kapanarak aklanır onulmaz yarası.

Yazdırdıkları