Af Komisyonu Şiiri - Doğan Çeçen

Af Komisyonu

Toplandık yine içimde bir akşamüstü,
Kalbin kırık salonunda.
Komisyon üyeleri hazır:
Vicdan, Hatıralar, Sessizlik ve Son Bir Umut.

Başkanlık koltuğunda duruyor
Bir zamanlar sevgiyle atan o kalp…
Elinde dosya, üstünde senin adın.
Yüz bin kelimelik geçmişin,
İki damla gözyaşıyla mühürlenmiş.

Vicdan ilk konuşur:
“İnsan hata yapar,
Ama bazıları pişmanlığı yüreğinde taşır.
Bence affedilmeli.”
Ama Hatıralar itiraz eder:
“Peki ya o suskun geceler?
Ardına bile bakmadan gidişi?
Kimin yüzüne kapanan kapıydı bu aşk?”

Sessizlik söz alır sonra,
“Affedilmeli mi bilmiyorum,
Ama özlemekle geçen yıllar da bir tür ceza.”
Ve en son, Son Bir Umut fısıldar:
“Belki de affetmek, özgürlüğün en büyük yankısıdır.”

O an gözler kalbe döner.
Herkes sustu.
Çünkü en büyük kararı
Yine kalp verecektir...

Ve kalp, yavaşça kalkar ayağa,
Şöyle der:

“Aşk; tekrar başlamak değil,
Aynı kalpte yeniden var olabilmektir.
Ama seninle aynı sayfada değil artık kalemim.
Af çıkar ama seni kapsamıyor bu madde.”

Sonuç:

Af Komisyonu kararı açıkladı:
“Kendini affet. Ama başkasında değil.”
Çünkü bazen en büyük af,
Geri dönmeyene değil,
Kendine başlamaktır yeniden.