Hüzünlere boğulmuş gecelerde seni bekledim yıllarca
Bölmedim günü, geceyi gündüzü bir eyledim
Güneş doğdu da dağlar ardından ben fark etmedim
Aynada gördüğüm yüzün kim olduğunu bilmeden yaşadım hep.
Kaç mevsim bıraktım ardımda
Kaç yazı hazan ettim
Kimseler bilmeden
Kimseler duymadan
Kimseler görmeden
Bir tek ben bildim bu sevdanın nasıl can acıttığını
Bir tek ben bildim de
Anlatamadım sana
Bir tek ben duydum gittikçe derinleşen sessizliğimi
Bir tek ben duydum da
Duyuramadım sana
Bir tek ben gördüm yüreğimin olmayan yâre yaralar açtığını
Bir tek ben gördüm de
Gösteremedim sana...
Yokluğuna alışırım sandım ama
En olmaz yerinden yakalandım sevdaya
Zamanla anladım en büyük yanılgının alışmak olduğunu
Bu yüzden zorlamadım yüreğimi
Bıraktım ne kadar sevebiliyorsa sevsin
Ne kadar taşıyabiliyorsa taşısın dedim
Kırık bir kalp
Yarım bir hayat
Payı paydası gidişinde yiten bir aşktı ardında bıraktığın
Sen bilmedin
Bilemezdin de
O kadar uzaktın.
Yılların sessizliğinin yorgunluğu çöktü üzerime şimdi
Kızıyorum kızıyorum
En kızılmaz en ulaşılmaz yerinden kızıyorum
Sana değil ama kızgınlığım
Senden vazgeçmeyen kalbime
Senli cümleler kuran kalemime
Sana boğulan geceme gündüzüme
Seni karşıma çıkaran kaderime
Bir yudum umut bulamamış ama yine de her gün yeniden devam eden sevgime
Ah ne çok kızıyorum
En çok da uzaklara
En çok da kendime
En çok da gözlerine...
Ne senden vazgeçebildim
Ne de karalandıkça karalanan bu sevdadan
Gelmeyecek sevmeyecek bir yürek için
Bir ömrü öldürdüm
Vazgeçemediğim ve bu sevdadan
Yüreğimi kurtaramadığım için.
Sen sevmesen de beni
Ben seni böyle sevdiğim için
Senden özür diliyorum
Bir daha gelecek olursam eğer
Bir kez daha böyle sevemeyeceğim için de
Senden af diliyorum.
Kayıt Tarihi : 16.6.2017 01:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
