Af Bekleyen Mahkûm

Aylardan Aralık
Günlerden cuma
Hava karanlık
Gökyüzü kapkara
Yağmur yağıyor
Damlalar vuruyor cama
İçim daralıyor anlık
Gözümde karanlık
Önümde bataklık
Adım atacak yer yok
Bu nasıl bir insanlık
Anladım bende noksanlık

Sevdiklerim benden uzaklaştı
Kimi el öptü kimi kucaklaştı
Belki de sonum geldi yaklaştı
Kimler benimle ayrılıp vedalaştı

Umutların bittiği günlerdeyim
Bilmezler ben nerelerdeyim
Belkide yerde secdedeyim
Af bekleyen mahkûm gibiyim