Af Şiiri - Ümit Ay

Bilerek kurduğumuz hayallerimizi
Bilmeyerek kırdık üzgünüm.
O son dokunuşmuş meğerse tenine
Doymadan ölmek mi sonu sevgine ?
Bir gecede büyüdüm öyle iyiden iyiye

Artık anımsamıyor aklım gülüşündeki tazeliği.

Ne çok vazgeçmişiz kendimizden
Susmayı öğretemedik dikenli dilimize
Kırdın kırıldım, kırdım kırıldın affet…
Bu son şiirimdir o taze gülüşüne.

Nice yaralar vardır bende
Sorsanda söylemem ya zaten
Öyle bir hasret ki bu
Artık gelsen de sevemem, sevmem kasten…

Sen bütün onlara gittin ya benden
Haydi! Yoluna gülleri yine ben koyacağım,
Sen gideceksin ve bende kalmayacağım
Erkekler ağlamaz gülüm, ben ağlayacağım
Adını mahşere sakladım,
Sen, sen! Diye haykıracağım…