Af Şiiri - Cengizhan Konuş

çocuklar gördüm,
temiz elbiselerinin ceplerinde paslı çiviler taşıyan.
geleceğin şeytan kavgalarına mıh gibi yakışan.
halbuki bizim çocukluğumuzda çocuklar ağlarken
tertemiz elleri göğe ulaşırdı sol omuzdaki meleğin.
şimdi yıkılıyor çocuk kalbine emanet ettiğimiz sırat köprümüz.
fiyakalı yalanlarla ölüm tüketilir mi deme çocuk!
bitti denilen her noktada aşk doğruydu
-bu da yalandı-

yaklaşan kıyamete dudaklara diken gibi batan aminlerle alkış tutan,
çınar gölgesinde gölgesine ayılmak için şaplak atan,
saçlarında rüzgâr nasipsizliği dolaştırırken efsuna cila çeken
kadınlar gördüm.
kasten dirilmiş arzularda mahsus uyuyakaldılar.
bu ceset benim değil desemde inanmadılar.
bende inanmadım (aslında) öldüğümü bilmiyordum.
cesedi peşime taktılar.
adettendir diyerek su kirliliğinde gövdeme aktılar.
ordular ve mahşer kalabalığı oturup göğsüme
şehvet hissime ormanlarca ayaklandılar.
aynalara yapışan gözyaşının tuzunda suretimizi kırdılar.
uyanmak nafile/ bahar erken göçtü rüyamızdan
uykularımız kadınların güzel yüzüne hamile.

melekler ağlarken bulut beyazlığına kıvrılıp üzülen adamlar gördüm.
meteliğe kurşun atmaktan kolları yorulmuştu.
hepsi bordo denizler önünde geçmişin nü'sünden kaçmışlardı.
ceplerinde maskelerle biz adamlardan başka kim dolaşır ki?
ay yarıldı
ruhumuza azap verdi çocukların hülyası, kadınların parmak uçları
ve tabiki aşk.
boğulacak sandığımız hevesimizi su tuttu
kirlendik
yağmur yağarken terk ettik kenti, çocukları ve kadınları.
akşama keder bırakmak mecburidir yazıyordu yol kenarı mavi tabelalarda.
terk edilmeye hazır iç çekiş terk edilemezdi oysa
kanatlandığımız yerde şeytan kanadımızı kesti.
kaçmasaydık adam'lığımızdan edecekti müntehir şair bizi.
vallahi!

geldi mülayim gerçek
perçeminde öfke
geldi kadınlarımız çocuklarımız
aşk.
affa bürünerek.

lâkin iddia ediyorum
doğsaydı muhammed yeniden
yeniden inkâra kalkışırdı zaman hevesle
şairin nefesinde.