Adsızlık Şiiri - Ragıp Özsinan

İki kişiydik biz bu bedende,
Biri çocuk diğeri korkak.
Korkak büyütmedi çocuğu,
Derdi bastırmaktı korkusunu.

On yedi yaşındaydık ikimiz,
Gelip bizi ayırdığında sis.
Şeker sanmıştık ziftini,
Büyümekti bandrollü şişesi.

Çocuk büyümedi kaldı orda,
Korkak kendini bastırdıkça.
Sis büyüdü tüm endamıyla,
Hükmetti ruhun krallığına.

Tanınmadan kaldık iki haylaz,
Sisteki gölgelerdik sadece.
Artık bir rüzgâr esmeli,
Kalkmalı karanlığın laneti.

Sonra bir nefes dokundu,
Adsız kalmış benliğimize.
Bölündü sanki uykumuz,
Titreyen ellerin devrimine.