Adsızım Şiiri - Ali Müştekin

Uzaktan görürdüm denizin ortasında
Yalnız çoğuzaman salını salını
Bir elinde umut diğerinde kaygı
Ferahlar sanki lodosta açılan yüreği.

Gülümserdi ne söyler duymazdım ama
Gidenleri arar gibi bakınırdı sağa sola
Yüzünde hüznü gözünde buğu
Titrekti elleri belli uzakta olsa ben anlardım

Yakarırcasına seyreylerdi gökyüzünü
Yağmurmu özlemi gidenlerimi
Ne dilenirdiki ben bilirdim
Selamlaşırdık gözgöze gelmeden
Adımızı sanımızı bilmeden
Hiçbirşey alıp vermeden
Ortak yanımız martı çığlıkları
İrkilir bakınırdı

Taş üzerine pür dikkat ben ordayım
Kahkaha atarcasına iki eli havada
Çok zaman böyle geçti
Giderdim bir iki yıl geldiğimde anlardı.

Hani resmin bütünü deniz onsuz olmaz
Karanlık kalır bir yan yetim çocuk öksüz martı
Ve suallerimle ben yazmak isterim onu tanımadımki
İki laf edip ağlamadımki

Şimdi artık yok samatya sessiz
Sahil boş
Bir tadı kalmadı taş üzerinde sigaramın
Sorsamda bileni olmaz

Kaçyaşındaydı ne zamandır burdaydı
Başka merhabası varmıydı
Mesela diyemi başlardı konuşmaya
Benim dostumdu yürek merhabam

Gitmiş vedasız belli sevmezmiş gözyaşını
Sessizliğinde çığlık adsızım
Samatya sensiz
Martılar sessiz.

[03 aralık 2002] SAMATYA