Adsız şiir Şiiri - Ersoy Kocabıçak

Hiçbir şeyin adı yoktu seni tanıdığımda
Belki dağlar bile yoktu
Belki denizler…

Ne bir bitki ne böcek
Ağaçlar yoktu
Yağmurlar yoktu
Ne çimen vardı ne de kokusu
Sonra zaman yırtıldı, çoğaldı ve büyüdü
Sonsuz bizi buraya bir çırpıda düşürdü

O kadar yeniydi ki dünya, bizimle başladı büyümeye
Ne çok bedende hapsolduk
Ne çok yürek tutuştu
Ateş ateş sevişti

Geceler uzun günler kısaydı
Hemen her şeyin artık bir adı vardı
Sevginin adı vardı
Aşkın adı vardı
Özgürlüğün ve adaletin bile…

Şiirlerin içinden geçenler vardı
İçinde kalanlar, ölenler vardı
Eşyalar vardı, yığınlaydı
Bir şiir bir andan ibarettir
An’a sığmayan anılar vardı

Bugünden bir gün önce kadardı
Rüzgara usulca bıraktığım eşarp
Adı olmayan bir ağacın dallarındaydı
Öncesinde senin boynundaydı
Sevdikçe seni iyileştim
O eşarbı tırmandım aldım
Bir ihtimal sana sakladım
Ağaca bir ad verdim…

Sicim gibi bir yağmurun altında
Belki bir yolun sonunda belki başındaydım
Döndüm ve sana baktım, ‘Saklama, unut’-dedin
Bense tuttum, seni değil kendimi unuttum
Unuttukça aradım- Durdum