Adsız Şiiri - Mehmet Davran

Çilelerle geçen hayatın içinde,
Bembeyaz şatolar vardır kalbimizde,
Aydınlığa bakan çocuk gözüyle dünyamız,
Hep iyi yürekli hep tozpembe.
İşte insanın içinde olan gerçek,
Bütün kalplere girebiliyorsa,
Viranelerin, kötü kabusların içinden geçip,
Söz verdiğin hayata, sarıl, sev, sevil.
Kötülüğün iç karartan sesini sil at, gözlerinden.
Kalbin engin denizlerden gelen rüzgarla, ferahlasın;
Doğan Güneş’le uyansın.
Zalimin verdiği hasar silinsin.
Azimle ve inatla savaş, teslim olma karanlığa.
Hoş olan, bıkıp usanmadan aşkı araman olacak,
Gözlerin her dolduğunda ümit et yarınlarında
Sevinç gözyaşlarının döküleceğine.
Sev, sev ve kırılgan ol;
Kaybedecek bir şeyin yok kırılganlığından başka,
Kırıldığında bir daha kırıl,
Sonunda biri senin karanlığına ilaç oluncaya dek.
İşte mutlu olan bu.
Mutsuzluk mu?
Unutulan bir aşk olarak, ince bir hüzün olacak,
Bir kenarda ebediyete kadar bekleyeceksin,
Karanlık gecenin ziftinde,
Seni unutanı unutmadığın kadar kalacaksın.
Belki bulacaksın yolu, artık takatin kalmayacak,
Umursamaz bir edayla “yok hayır” diyeceksin.
Ölüm ilmiği boğazına düğümlüyken.
Canından vaz geçmiş biri olarak,
Acıyacaksın kendi haline.
Kötülük içine işleyecek,
Başkasına değil, zararı sana.
Her defasında kayıtsız kaldığın bir çok sevgi,
Unutacak seni, karanlıklara kucak açacaksın,
Dilediğince haykırdığını sansan da, ömür kısa,
Ve uzun olan sandığın gibi ip değil, kuyu;
Düşünce içine bir kulp bulamayacaksın,
Düşüncelerin çıkamayacak bir girdabın içinden,
Haykıracaksın, seni kimse duymayacak,
Kur yaparcasına karanlık sevdalara,
Aldatıcı bir kör gönül gözü arayacaksın,
Ölümle dolu hayatının son deminde.
Kulaklarında duyduğun bu hayat, senin;
Sevgi ve Nefret dolu olsa da,
İçin bir çocuğunki gibi dolu, sevecen,
Güleç yüzlü bir bebek olmayı isteyen,
Bir Bebek;
Evet günahsız bir Melek,
Olacaksın günün birinde.