Adsız Şiiri - Yorumlar

Değerli Öğretmenimin her şiiri gibi yine oldukca içli, duygulu,ipek yumuşaklığında naif bir dil ile kaleme aldığı okunması hüzünlü bir haz versede son derece hoş güzel bir şiiri..Güzel şiirini ve değerli şahsını yürekten kutluyorum.Selam ve saygılarımla..

O acıların burnu gaf dağında ne ses verir sesine nede tenezzül buyurur cevap verir acına... Sadece ve sadece yakar, duymuş da inadına der gibi, düşmanca kin kusar pusatı burgu burgu acı salar insanın yüreğine...
Oysa acılar paylaşıldıkça azalır derlerdi... İnanma, kanma bu acılar paylaşıldıkça aleve benzin dökmüşçesine azanlardan, yananlardan, yakanlardan...
Güncele düşen acıların kalem yansımalarıydı yüreklere ses olan şiir...
Kaleminize sağlık Hümeyra Hanım... Saygıyla...

Beyinde duyguların merkezi belli... Bunları çeşitlendiren ve farklı tepkilerle çeşnilere ayıran biziz ruhumuzla....

O yaşanan hüznün de verdiği duygu zamanla hazza dönüşüyorsa, hüzünden beslenen insanlar haline geliriz ki bunun sonu gerçek mutluluktan uzaklaşmak ve hatta bunu yaşayanlardan da uzaklaşmak demektir....

Zaman zaman bu melankolik, ( hüzünden mutlu olma hali) yaşansa da bunu aşmak da yine bize kalır... Bu çok da kolay değildir şairin son dizelerde dile getirdiği gibi....

Bir iç gözlemin çok temiz ve dupduru, akıcı bir anlatımla dizelere dökülüşü bize şiir diye döndü....

Yüreğin hiç susmasın, kalemin hep yazsın Sevgili Arkadaşım.... her şey gönlünce olsun... Sevgilerimle....

Acı limanını terk etmediğimiz içindir belki de bu kadar hüzün...Hiçbir dil ve yürek acıyı sürekli taşıyacak kadar güçlü değil ki bu yüzden söyledikçe, yazdıkça özgürleşir insan... İçimizde acıya ne kadar yer var ki! Ya da acıya neden yer var? İçimizi dolduracak dünyada acıdan başka duygu mu yok! Neden acı ve hüzün daha fazla yerleşmekte sorun yaşamıyor? Yoksa biz mi çok müsaitiz acılara...Şiirin son sorusu gibi bilinmez ki! Kutlarım öğretmenim. Yine çok derindi, çıkamadım...

Öylesi bir iç ses ki şiirin nabzında sayan duymamak ne ala!Sevgili hocam hayatın aslında ederi nedir ki diye bir düşünse insan ; şu üç günlük ömürde sanırım böylesi olmazdı dünyanın ahvali.Ne yazıktır ki olana bitene seyirci kalmak banane mantığıyla bakmak ya da dünyayı ben mi kurtaracağım diyerek kayıtsız kalmakla olmuyor insan olmak.Herkesin yapacağı bir şey mutlaka vardır.Buna önce kendi etrafımızdaki çirkefliklere ele atarak başlayabiliriz.Nerede konuşacağını nerede susacağını bilmeli insan.Bu işler bugün bana yarın sanadır oysa ki!Ve nefret sahi hayat nefret edecek kadar uzun mu?Keşke sevgiyle baksak yaşama o zaman ne güzel olurdu değilmi dünya..Güzel yüreğinize bin sağlık sevgili üstadem....

Acılar paylaşılınca azalır. Büyük acılarda buna daha çok ihtiyaç olur. Diyeti de paylaşılırsa hafifler. paylaşan yoksa, cevabı o zaman duymak bile istenmez. tebrik ederim.

Adsız

Bazen bir hüzün gelir yalar yüreğinini
Tıpkı dalgaların kıyılara ulaşması gibi..
Öylesine iyi gelir ki o hüzün...
Hiç geçmesin, hep kalsın dersin...
*
Sen hüzünlüysen sanki hafifler
dünyanın acısı / Öyle sanırsın.
Oysa büyük acılar pas vermez ki
romantik hüzünlere...
*
Onlar diyet ister, illa ki ödenecek.
Ödenen diyetlere kayar düşüncen.
'Göze alır mıydım 'dersin kendine...
Cevap ya gelmez, ya da gelir de,
duymak ister misin?

Bilinmez...

KİM BİLİR CANIM ÖĞRETMENİM HAYAT BU NE SÜPRİZLERLE DOLU BİLİRSİNİZ HAYAT NELERE KADİR NELERE GÜNDOĞMADAN NİCE GÜNEŞLER DOĞAR BİLİRSİNBİZ TAM PUANLA LİSTEMDE SEVGİLER CANIM ÜSTADIM