Yıllar önce hastanede çalışırken, ağır hasta bir kız getirdiler. Tek yaşam şansı, beş yaşındaki kardeşinden acil kan nakli idi. Küçük oğlan ayni hastalıktan mucizevî bir şekilde kurtulmuş ve kanında o hastalığın mikroplarını yok eden antikorlar oluşmuştu.
Doktor durumu beş yasındaki oğlana anlattı ve ablasına kan verip vermeyeceğini sordu. Küçük çocuk bir an duraksadı. Sonra derin bir nefes aldı ve
-Eğer kurtulacaksa, veririm kanımı. Dedi.
Kan nakli yapılırken, ablasının gözlerinin içine bakıyor ve gülümsüyordu. Kızın yanaklarına yeniden renk gelmeye başlamıştı, ama küçük çocuğun yüzü de giderek soluyordu... Gülümsemesi de yok oldu. Titreyen bir sesle doktora sordu:
-Hemen mi öleceğim?
Ufaklık, doktoru yanlış anlamıştı, ablasına vücudundaki bütün kani verip, öleceğini düşünüyordu.
Alıntı Kısa Öykü
______________/
Kıssadan Hisse: Vermeyi bilmek üstelik bir de elindeki en değerli şeyi verebilmek her kişinin yapabileceği bir şey değildir. Bunu ancak yüksek ruhlu insanlar yapabilirler. Çünkü insan bencildir ve fayda sağlamayacaksa asla elindekinden vaz geçmez.13.08.2009 recep akıl
Recep Akıl
Kayıt Tarihi : 21.10.2020 05:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!