Yalnızlığın elleri yetmiyor artık yüreğimi ısıtmaya.
Yoruldum ıssızlığımdan. Suskunluklarımın yeri ayrı olsa da sırf bu yüzden çok konuşur oldum başucumdaki kitaplarla.. Uykulardan geçtiğim gecelerde, iyi geliyor limon kokulu kışıma, mısraların içinde uyur gezer dolaşmak.
Aramıyor da değilim hani gözlerimi kapattığım an uyuma konuşalım demelerini.Duyduğum an o sesi atıyorum kendimi kanepenin bir ucuna.Öylesine kayboluyorum ki satır aralarında cümlelerin üstüne basa basa, sesimi sesime katıp okuduğumun bile, varmıyorum farkına.Ta ki boğazımdaki yanmayı hissedene dek.Onu da boynumdaki içi boş madalyonu parmaklarımla kavrayıp dudağıma yaklaştırdığımda anlıyorum.Ve anlıyorum yokluğunun ne kadar da çok olduğunu bir kez daha...
Boş ver desem de içimden, biliyorum en dolusundan bir yürekle seviyorsan eğer boş vermek zordur yaşananları. Ama sil baştan yaşamak daha da zordur zamanın iyileştiremediği anıları.Buna rağmen her gece sil baştan yaşıyorum seni, beni çağıran bir hüzünle.Aklım farkettikçe benden gidişini, kalbim affetmese de, yüzünde en sıcağından bir gülüşle beliriyorsunya kirpiğimin ucunda bu her şeyi unutmama yetiyor işte...
O an, ellerin şiir oluyor mektuplarıma, gözlerin aşk.
Hasretinle geçip parmak uçlarımdan, dudakla kalp arası dökülüyorsun mısra mısra.
Sensizliği yazıyorum, sensizlik
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta