Bütün aşklar hüzün taşır içinde..Ayrılığın olmadığı bir aşk düşünmedim hiç…Sevgiyi büyüten şeyin özlemekten geçtiğini küçük bir çocuğun gelişip olgunlaşması gibi özledikçe olgunlaştığını ve gerçek menziline ancak bu yolla ulaştığını söylerim hep..Maalesef teknolojinin gelişimiyle birlikte sevgilerin büyüme sürecinin erozyona uğradığı bir çağdır yaşadığımız yüzyıl..Bu açıdan bakarsak sen, ben yada bir başkası..Çocukluk aşklarının arasında sıkışıp kalmış, büyümeye çalışan insanlar gibiyiz diyorum kendimce.
İşte bu zamanda aşk’ı bulmak zor dememin sebeplerinden biri de bu..Bir çoğumuz; bu, kelimelerle tarif edilemeyen duyguyu belki de tam manasıyla hiç yaşayamadan ölüp gidiyoruz birer birer…Onu büyütecek fırsat tanımadığımız için, soluklanmasına meydan vermeden üzerine çullandığımız, iliklerine kadar sömürdüğümüz, posasını çıkarıncaya kadar üzerinde zıpladığımız için..
Öyle ki zamanımızda artık şehirlerin, ülkelerin ve hatta kıtaların dahi araya girmesi, özlemenin önünde bir engel teşkil etmiyor..Küçük bir elektronik aletin içinden bir saniye sonra sevdiğimizi söylediğimiz kişinin sesine ve hatta görüntüsüne ulaşmak hiç de zor bir şey değil…Telefona bıraktığımız bir “seni çok özledim” mesajı, karşı tarafın bize duyduğu özlemi törpülemesine yetebiliyor…Okurken duyulan bir rahatlama, “beni düşünüyor” aldatmacası, “ben de canım” karşılaması ve gündelik işlere devam…
Ve bunlar öylesine hızlı öylesine yoğun ve öylesine sıradan rutin olaylar haline geliyor ki, hangisi Aşk, hangisi değil ayrım yapmak neredeyse imkansızlaşıyor..
Yüz lira maaşlı kibar bir adam.
Evlenir, sedire taşınırlar.
Mektuplar gelir adreslerine:
$en Yuva Apartmanı, bodrum kati.
Kutu gibi bir dairede otururlar.
