İnadına çoğalan ve kulakları sağır edercesine adamı soluksuz bırakan sessizlik..Ve onca dağılmış, dört bir yana savrulmuş duyguların ortasında, ismini koyabildiğim tek şey…
Sensizlik…
Yüreğimden kopan parçaları sıvamakla meşgul zaman..Mağrur bakışların ardında gizlice saklanan..Göz yaşım, gülüşüm ve sana aldanışım..Yarım kalan bir söz gibi..Bir yanı eksik..
Adı yok bunun..Yani her gece bin yılın özlemini alıp koynuna, asırlık sorgularda uykusuz saatler geçirmenin..Zamansız yola düşmenin mesela, kaldırım taşlarında öfkenin derin izlerini bırakarak ve “giderken” bana söylediklerini cebime doldurarak, yönsüz ve amaçsız yürümenin…Şiir yazmanın, türkü söylemenin, yokluğunun suratına tükürüp, sensizliğin doğduğu her sabaha, bıkıp usanmadan küfretmenin..Biliyorum ve bu yüzden susuyorum artık..
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
