Ne kadar çok şeye geç kalmışım meğer..
Seni tanıdığım gün anladım…Çocukluğuma öykündüm nedense birden..
Yüreğimin gecelerde siyaha boyanmadığı zamanlara.Karşılıksız gülebilmeyi ve yalansız ağlamayı bildiğim anlara..
Ben hiç bilmedim ki çocuk olmayı.Erken büyüdüğümden belki, babamın yanağıma attığı ilk tokat mıydı? Yoksa arkadaşımın yüzüme ilk küfrettiği an mıydı bilmiyorum.Vazgeçmiştim çocuk olmaktan.Sigaraya on dördümde başladım, on beş yaşımda bir yetmişliği koca adamlar gibi devirir olmuştum, on altısında mahallenin kabadayısı, on yedisinde okulun ipe sapa gelmez ağır delikanlısı…Ve yaş on sekiz.Boyundan büyük işlere kalkan hergele, polis tutanaklarına düşülen not: Meskun mahallin belalısı..
Hatırlıyorum da o zamanları.Nasılda hızla kirlenmişti içimde ki masumiyet.Sevdiğim kıza tecavüz edildiği gün ve tecavüz edenin sarhoş ve sapık babasının olduğunu öğrendiğim gün.İşte o gün nefretin ne demek olduğunu bütün hücrelerimde hissederek öğrendim.Babam neden gittiğimi hiç anlamadı.. Annem o günden sonra hiç kimse için bir daha hiç ağlamadı.
yumuşakbaşlı rüzgarların kanatlarında bir yer bul bana
suyun ışıltılı sesleri aksın bir yanımızdan,
bir yanımızı defneler sarsın...
demir kollarının yumuşaklığında uyanayım sabahları
zeytin ağacının gözlerinde büyürken bir çekirdek
