Adrese Dayalı Şiiri - Süleyman Kaya

Anne yaşanmış tecrübelerinin tohumunu toprağa ekmek istiyordu. İlerde kendisi görmese de iyi bir semere- semeresini vermesine niyetlenmişti…
Küçük kızının elinden tutarak çevre okulların yolunu tuttu. Yönetici-idarecileriyle birebir görüştü. Her gittiği ve kapısını Çaldığı okulun yöneticileri suratlarını asıp sırt dönerek kaba saba bir Cevapla” Hanım abla(bayan) bu sene kayıtlar adrese dayalı yapılacak” Anne, umutsuz ve cevapsız hüzünlü bir ruh haliyle kızının elini tutarak Eve doğru yol aldı. İçinden,”Kocam Haklıymış “ geçti. ”Hakikaten kimi idareciler üst makamlara şikâyet etmeyi hak ediyor. Şeytan diyor ki; git Şu saygısızları kaba sabaları üst makamlara şikâyet et. Ben çocuğumu bunlara nasıl emanet edeceğim. Aslında bunları, bu idareci, yöneticilerin yeniden ilkokula kayıt yaptırmaları gerekir… Vb. öfke dolu sözlerle iç geçirerek çocuğuyla berber yürüyordu. Akşam eve geldiğinde bunları eşiyle dertleşerek tekrarladı. Ayrıyeten ona eskiden kendisine yönetilmiş Olan ”kavgacısın! Suç senin vb. Özür dileyerek haklı olduğunu itiraf etti. Olayı baştan sona ona anlattı. Eğitimin 4+4+4 sistemine geçişle allak bulak olduğunu anlattı. Eğitimcilerin, yöneticilerin kızgın, öfkeli, velilere saygısızlığa varacak kadar içli olduklarını tekrarladı. Eşi” Her şey zamanla hal olur. Allah büyüktür. Allah işini rast getirir “vb. sözlerle teselli etmeye çalıştı.
…
Günler haftaları, haftalar ayları kovaladı. Zaman bir türlü ilerlemiyordu. Aile bir telaş içindeydi. Gerçi tecrübeleri vardı. Yetişkin, Üniversite bitiren,Öğretmen, Mühendis olan çocuklar vardı. Bu son semereleri olan kız Allah tarafından on beş yıl aradan sonra kendilerine armağan edilmişti. Kızları temmuzda yedi yılına giriyordu. Küçük olmasına rağmen bazı alanlarda karar alma yön belirleme konularında ebeveynlerine içindekilerini dökebiliyordu civar okullarda okuyan arkadaşları vardı. Hep onlardan söz ediyor, onların okuluna gitmek istiyordu. Kendini ona göre hazırlıyordu. Tüm hayallerini onların okullarına kurmuştu…
Aradan epey zaman geçmişti. Bir sonbahar akşamında iftardan sonra aile balkona çıkmış oruç yorgunluğunu sıcak çaylarla gideriyordu. Vakit epey ilerlemişti. Yaz geceleri çok kısaydı. Baba balkonda sesiz sedasız kanepesine uzanmış çayını yudumlarken ortanca kızından “ baba okullar belli oldu. Bizim Ayşe Saniye Sezgin İlköğretim okuluna vermişler. Okulun Adı; Yeni sisteme göre ilkokul, eskiye göre İlköğretim olmuştu. Fakat İnternette hala düzeltme olmadığı için ilköğretim olarak geçiyordu. Kız(Ayşe Meryem) duyar duymaz ağlamaya başladı. Hüngür hüngür ağladı. Gözlerin
deki yaşlar sel olup akıp geçmişti. Baba ve anne kıza bakıp dona dalmışlardı. Kız ”Ben okula gitmeyeceğim “ deyip, sağa sola ağlamaklı haliyle dönüp dolaşıyordu. Ebeveynleri kızlarının bu ağlamaklı haline çok üzülüyorlardı. Anne” ne olursa olsun yarın,… Okuluna gidip kaydını yaptırmaya çalışacağım.” dedi. Baba, ortanca kızana “ Kızım Aynur, sen internette bir gir bakayım. Bu Saniye Sezgin İlköğretim okulu hakkındaki bilgileri bir yokla bakayım. Nedir neyin nesidir? Gerçi ben okulun fiziki görünüşünü ve nerde kaldığını adresini biliyorum ama okul hakkında detaylı bilgim yok. Bir bak bakayım nasıl bir okulmuş. Belki istediğim beklediğimiz nitelikte bir okuldur. Ola ki Allah bize bu okulu bir hikmet eseri vermiştir. Vardı bunda bir hikmet. Ben diğer okulların Performansını parktaki tabelada birkaç kez gördüm. Çok düşük. Bunun performansına notuna bakalım” dedi. Bu esna küçük kız hala ağlıyordu. Gözleri mosmor olmuştu. Anne ve babası bu haline çok üzülüyorlardı. Bu esnada interneti yokluyorlardı. Küçük Kızda internete aşinaydı. İkisi büyük bir zevkle bilgisayara bakıyorlardı.
…
Aynur” Baba, inan ki bu okul çok başarılı ve kaliteli bir okul. Bir sürü başarı ödülleri var. Öğretmen kadrosu mükemmel tecrübeli görünüyor.” der demez bizim Ayşe Meryem’inde ağlaması gitti, gözyaşları durdu, yüzü gülmeye başladı. Aniden” Ben kararımı değiştirdim. Bu okul güzel ben, bu okulu kabul ediyorum” dedi.
…
Hüzünler aniden kendini sevince ve mutluluğa bıraktı. Ebeveynlerde rahat bir nefes almışlardı. İkisi de derin bir “OHHH” çektiler. Allaha hamt ü senalarını, şükürlerini ilettiler.
” Her işte bir hayır vardır” dediler
…
Sıra Sınıf ve sınıf öğretmenine gelmişti. Gerçi daha okulları açılmasına haftalar vardı.kayıt,okul Kıyafetleri Kırtasiye vs’ iresi vardı. Kız okul kıyafetini beğenmişti. Renkler hoşuna gitmişti. Hazırlıkları anne tarafından yapılıyordu. Okula kaydını da anne yapmıştı.Yalnız gece gündüz sınıf öğretmeni düşlerini meşgul ediyordu.
…
Nihayet okullar açılmıştı. Baba her şeyi anneye bırakmıştı. Anne ilgileniyordu. Ayşe Meryemi
Elinde tutup okul yolunu tuttular. Anne önde kız arkada el ele tıpkı ilk okul teftişleri misali. Lakin bugün ikisi de çok neşeli. Tek tasa var anne zihninde nasıl bir sınıf öğretmeni?
…
Akşam baba eve geldiğinde eşinden ilk söz” Bey Allah işi halletti. Sınıf Öğretmeni Kastamonulu Mardin ilk hizmet yer. Sınıf Öğretmeni bayan hem anne hem hoş, nazik eğitimli çok kültürlü ve tecrübeli. Üstelik te Kastamonulu,ilk hizmet yeri Mardin ili Derik eli. Ayşe Meryem ailesi aslen Mardinli,(Gercüş’lü) Altı yıl Kastamonu da görev yapmışlardı. Yetişkin Çocukları Kastamonu ilk ve orta öğrenimliydiler. Baba buna da “ bu işte de bir hayır vardır ”diyerek cevap verdi.
Ayşe Meryem şimdilik ikinci sınıfta. En sevdiği öğretmeni ve arkadaşlarıyla beraber öğreni mine devam etmektedir. Okul bizim okulumuz, Öğretmen bizim öğretmenimiz. Arkadaşları da bizim
Çocuklarımız ümit ederiz ki iyi bir tarlaya ekinimizi ektik Usta ellere derin tecrübeli usta ellere teslimimizdir. Hasat semere Allahtan.

Teşekkürler Öğretmenimize, Yönetici ve İdarecilerimize,
okul aile birliğimize! çocuklarımıza
Sağlık, mutluluk ve başarılıların devamı temennisiyle…!