Adres Şiiri - Yavuzcan Pınar

Gözlerimin değil,
Benim tam içime baktı.
Her şeyi gördü, her şeyi.
Dünkü sözlerimi gördü.
Vakit kayıplarımı gördü.
Eli yüzü dağılmış kadınlara
O büyüleyici sözleri heba edişlerimi gördü.
Savruluşumu gördü.
Kendini gördü sonra.
Kendi ellerini de gördü.
Bir anne kucaklayışını,
Tepeden tırnağa, var olma amacını gördü.
Kendini görüyordu.
Dikti renksiz gözlerini gözüme,
Gözlerimin değil benim ta içime baktı.
Bin bir duygu yoğunluğu
-ve çocuksu bir heyecanla
Tırnaklarımı kemirirken ben,
Buradan bilmem nereye nasıl giderim dedi.
Sorunun hükmü yoktu.
Artık kendinin de
Şuradan ya da buradan dedim ona.
Gitti.
Giderken bir köpeğin başını okşar gibi saçıma dokunduğunu hissettim.