Adnan Dan Şiirleri - Şair Adnan Dan

Ben bu sevdayı bir başıma en sıcağı ile yaşarım.. Sen olmasanda.. Aşkı aşk yapanda bu değilmi? Bilinmezliğin içinde yoğunlaşan bulutlarınla yol almak..

Asılmış hayallerim var benim.. Hepsi tertemiz yıkanmış, iplere sıra sıra dizili.. İçimdeki saf çocuk bu hayallerimden uçurtmalar yapıp salıveriyor gökyüzünün maviliğine..Mutluluğun resmini gökyüzüne çizmek için.. Sen vazgeçsende, ne ben nede içimdeki görünmeyen yanım vazgeçmez bundan.. Zaten biz seni değil, sende yaşadığımız duyguları sevmedikmi? Sensizde yaşanır bu sevda.. Sensizde hayaller kurulur geceleri.. Sensizde yol alınır verdiği ışıkla aşkın karanlıklarında..

Lekeli yaşamların içinden çıkmış gibiyiz.. Huzurun, temizliğin olduğu yerleri arayan.. Oysa heryanımızı sarmış balçıktan çıkmak ne kadarda zor.. Bir yanımızı silsek diğer yanımız kirleniyor.. Hayatın verebilecekleri ile almak istediklerimizin arasına sıkışmış iki cocuk gibiyiz.. Bazan balçıklı halimize gülüyor, bazan birbirimize kızıyor, bazanda susup öylece dalıyoruz kendi hallerimize.. Nasıl yaşanması gerekiyorsa bu yaşam, yaşamaya çalışıyoruz aslında..

Umutlarım gidiyor aslında her akan kum tanesi ile.. Boğazım düğüm düğüm oluyor "Sizi çok seviyorum" diyemiyorum.. Bunu dememin çok şey değiştirmiyeceğini bilmekte avuçlarımı kapamamı engelliyor. Çünkü ne kadar kaparsam avuçlarımı o kadar hızlancak kum tanelerinin kaçması..

Martılar çığlık çığlığa sahilde.. Sanki içimdeki canhıraş bağırtıyı duyup ona tepki veriyorlar.. Sessizce ilerliyorum kumsalda. Kızgın kumlara batıyor ayaklarım.. Denize gitmek gerek belkide serinlemek için. O zamanda ayağıma yapışmış kum tanelerini çalar benden sular. Ben seviyorum onları.. Onlarda ben...i....mi? Bilmiyorum.. Artık hiçbirşey bilmiyorum..

Susmayın... Birşeyler söyleyin sizde kum tanelerim. Hep bir ağızdan konuşun güç verin bana.. Bunca zaman birlikte değilmiydik bu sahilde? Sizle paylaşmadımmı ben tüm duygularımı? Gözümden yaşlar aktığında sizin üstünüze akıtmadımmı? Siz saklamadınızmı o gözyaşlarımı? Neden susuyorsunuz?

Isındığında tenin sana özel veriyordur o sıcaklığı.. Tüm dünyada herkeze tek tek, özel, kendinden yansımalar veren o muhteşem görüntü; senin içinde milyonlarca kilometre uzaklardan birşeyler yollamakta.. Anlamamak, görmemek, hissetmemek için insan olmanın güzelliklerinden uzaklaşmış olmak gerek..

Ellerini seyret.. Kıpırdat, sağa sola çevir.. Ne muhteşem değilmi? Sana özel yaratıldı onlar.. Gözlerinde.. Ayaklarında.. Burnun hatta kulaklarında.. İçine sen kondu yaratıldıktan sonra.. Sonra nasıl kullanılacağı; senin özgür iradene bırakıldı.. Hiç karşılık beklemeden.. Sadece sana verilen bu güzelliğin farkında olman karşılığında.. Düşündünmü hiç aynaya baktığında "Ben özelim.. Bana özel yaratıldım.. Son kullanma tarihine kadar bana ait; verilen, gördüğüm bu beden.." diye.. Öyleyse hor kullanma.. Kullanıyorsanda vazgeç.. Çünkü son kullanma tarihinden sonra sana emanet veren geri alacak onu.. Tertemiz nasıl verdi ise sana; aynı şekilde geri isteyecek.. Teslim ederken utanmamak için neler yapman gerektiğini düşün hep..

Nerden geldiğini düşünme.. Nereye, nasıl en güzel giderim diye düşün.. Hayat geriye akmıyor.. Geride değiştirebileceğin birşey yok.. Oysa gelecek senin ellerinde.. Tıpkı güneşi avuçlarında tutman gibi.. Tek fark ise şu: Ya ellerini indirdiğinde güneşinde avuçlarında olması bitmesi gibi başarısız olacaksın; yada o hayalleri gerçeğe çevirmek için kollarını indirmemek için direnceksin.. Hiçbirşey kolay değil.. Eziyetler elde edilenin tadını verir.. Zaten eziyet çekmezsen ne tadı vardırki edindiğin kazanımların.. Başarıda sayılmaz, seninde sayılmaz zor elde etmediğin.. Unutmaki zor elde edemiyorsan senin olanı; bir başkasıda elde edebilir kolayca onu..Emek vermek gerek elindekilere.. Yorulduğunda daha bir dik durmalısınki, herkez görmeli ona sahiplendiğini..