Adliye koridoru Şiiri - Furkan Kara

Birini vurdular adliye koridorunda
Henüz on dokuzunda/körpecik
Üstelik elleri kelepçeli/savunmasız
Birini vurdular adliye koridorunda
Devrim ışığından yoksun/harabe
-bir yerde
Kuytusuna attılar gecenin karanlığında
Gözleri kapalıydı/kan sızıyordu
Öldü sanıp uzaklaştılar
Bilemediler ölen ‘biri’ değildi/devrimdi..

Dökülen her damla kan
-geceyi sabaha taşıyordu
Aydınlanıyordu adliye koridoru
Çözülüyordu kelepçeler bir bir
Üstelik ay tam tepemizde/şahidi gecenin
Yıldızlar kayıyordu/bir yıldız doğuyordu
Bir devrim doğuyordu limanları yakılmış
Gemileri alabora edilmiş/üstelik
Kendi silahı kendisine doğrultulmuş
Olsa da;
Çoktan yakılmıştı ateş/kora dönmüştü
Gece karanlığı çiğniyordu
Aklındaki son kalanı tüketiyordu
Son kale direncini yitirmişti
Öldü sanılan gözlerini açmıştı..
Devrim yetimini doğurmuştu/
Siliyordu yaşı gözünden
İşçi teriyle yoğuruyordu hamurunu
Kenetleniyordu elleri
Çoğalıyordu sesler/kan ordusu
Demir parmaklıkları titreten..

Birini vurdular adliye koridorunda
Henüz on dokuzunda/körpecik
Gözleri kapalıydı/kan sızıyordu
Öldü sanıp uzaklaştılar
Bilemediler ölen biri değildi/devrimdi..