Adıyitik Şiiri - Ali Gençli

İstekli mi geldim sanıyorsun
ben bu dünyaya,
bakıp da
bu kendimle barışık yaşantıma?
Terin tuzu karışırken
sevdalı bakışlarıma,
yalnızlıklar
kuşatırdı gün doğumlarımı...
Alacaklıydım!
Alacaklıydım bu dünyadan,
alacaklıydım yaşamadıklarımı.
yitik sevdalarımı alacaklıydım! ...

Yenilgiler
kuşatırken örselenmiş bedenimi,
kimse, kimse tutmadı
uzanan ellerimi...
Hüzün kıyılarında
el sallarken çocukluğum,
kıyısız kentlerin yağmurlarında
ıslanırdım yalınayak...
Aydınlatırdı çocuk odamı
göğe çizdiğim yıldızlar.
gidince umut yüklü trenler,
boşalırdı
resimlerimde demirden raylar...

Hangi ayak izinde kaldı çocukluğum?
gelecek düşlerim
hangi yolun kıyısında bekliyor,
gecenin son otobüsünü?
erişilmesi güç özlemleri
hangi ebabil kuşu yükledi kanadına?
Benim mi bu çığlık, yıldızlara erişir?
Yarının kavgası yitirir gücünü,
düşen her takvim yaprağıyla...
Kaç yıldız çarpar acılarıma
şaşırıp da yolunu?
Bölünür acılarım gece düşlerinde.
bir yağmur damlası süzülür,
soğuktur yanağımdan...

Gecenin penceresi
yutarken güneşi,
güneş batardı karşıdaki konakların
pencerelerinde...
Yiter giderdim ben
karşılıksız sevilerde,
kızıla çalan hüzün karası düşlerle.
Uydurma, ayaküstü
konuşmalar yaratırdık,
görürüm umuduyla
sokağınızın başında
akşam üstleri, okul dönüşleri..
Açıp da bakardın bize
cumbalı evinizin tül perdesini.
gülerdin, gözlerin doğardı geceye...

Gençtik,
okul yıllarıydı.
Gülüşlerimiz okşardı birbirini,
koşarken
hüzün bitimlerinde yürek atışlarımız.
Kavuşmanın yüzyıllık sevinci
bitirirken, göz ucuyla özlemleri
parmak uçlarımız
değerdi birbirine
ardımızda hüzünleri bırakarak.
Iskalardı acılar bu kez,
sevinçlerin sarmaladığı bedenlerimizi.
Yıllar geçti,
kavuşacaktık...
Olmadı! ...

Acılara yazıldık
uzadıkça geceler.
Avuç içlerimize kazındı yazgımız.
hüzünsüz hücre kalmadı
bedenlerimizde.
Alaylar asılı yüzler!
Tükürülesi yüzler!
Gülümseyerek izlerken bakış uçlarımızı,
bakış uçlarımız
delerdi namussuz yürekleri.
Delerdi de bir sızı el sallardı,
sonu gelmez gecelerden...