Adınla Islansın Dudaklarım

Şerefine deyip de
Hep sensizliğe kaldırıyorum,
Zamanın kadehlerini.
Ama o güzel gözlerini,
Sensiz zamanlarda,
Sensizlikten içilen,
Alkol kokularıyla kirletmiyorum hiç.
Zaten adını kirletir diye korkumdan,
Çok fazlada alkolle ıslatmıyorum,
Dudaklarımı.

Sen aklıma düştükçe,
Ellerimi tütün kokusu sarıyor.
Biliyorum, çok içiyorum son günlerde bu mereti
Belki de bu yüzden, boğulurcasına öksürüşlerim.
Bak yine tütün kokuyor ellerim.
Akşam da oluyor.
Sigaramın ucunda bir kızıl ateş
Gün batımlarında bir kızıl güneş.
Ve gözlerim...
Aynı, hepsinin rengi.

Her akşam,
Uykulara baş kaldırıp,
O’nu unutmalıyım diyorum.
Seni unutabileceğim,hevesine kaptırıyorum, kendimi.
“-Sen nesin ki benim için,
—Altı üstü,gecikmiş bir baharsın.
—Asla üstüme sinmeyecek,kokun.
—Ve tenin,asla çiçek açmayacak ellerimde” diyorum.
—Islanmayacak dudaklarınla, dudaklarım.
Aklımca seni unutuyorum işte
Biliyorum ki, kendimi kandırıyorum.
Her gece yarısı seni
Yüreğimin derinliklerine gömüyorum.
Ama her sabah,
Hem de, daha gözlerimi açar açmaz,
Dudaklarıma gelip oturuyor adın.
Kendi ellerimle eşip çıkarıyorum,
Gömdüğüm mezardan seni.

Bu hep böyle sürecek
Seninle ışıl ışıl doğacak,
Ve yine her akşam,
Sensiz, gülkurusu bir renge bürünecek, gün.
Ama sen, o gül kırmızı dudaklarınla,
Şimdi…Giderken..Hatta gittiğinde dahi
Bir ömür boyunca gül!
Benim için üzülme,
Gitsen de sensiz kalmam ben!
Bütün yıldızlara adını verdim.
Onlar, tek tek düşünceye kadar,
Gecenin mavi göğsünden.
Belkide bıraktığın acılara alışırım ben.

Sen başka bir şehrin
Başka bir güneşin mevsimisin.
Benim içinse,sadece geç kalmış bir bahar.
Özlenen bir yağmur.
Evet bir yağmur.
Yağmasa da dudaklarıma dudaklarından bir damla.
Hazanı gelmiş ömrümde
Bari bırak!
Adın yağmurum olsun
Ve
Adınla ıslansın dudaklarım.

Emin AKDUMAN