Bu gün yine sana açtım gözlerimi, sana uyandım. Merhaba ömrümün en uzun, en meşakkatli yolu! Yine aklıma düştü zeytin karası gözlerin. İki damla yaş süzüldü gözpınarlarımdan biri sana, biri bana aktı onların bile akış yönü, farklıydı. İsimsiz bir güzergâh da, kimliksiz yollar oluyorum. İstikametini şaşırmış kayıp bir cümleyim şimdilerde. Bul beni! Sana gelmek için uğradığım her durakta, bir nefeslik acı koyuyorum heybeme. Gittikçe sıklaşıyor acılarım.
Hayat; hiç bir zaman gümüş bir tepside sunulmadı bana. Kendimi bildim bileli mücadele ettim. Dişimle yetmedi tırnağımla savaştım. Ömrüm boyunca iyi ve sevecen biri olmaya, insanların güvenini kaybetmemeye ve topluma aykırı yaşamamaya çalıştım. Ama ben aykırıydım. Ruhum ve aklımla uyum sağlayamadım hayatın hiç bir dönemine. Tek istediğim sığınabileceğim, korunaklı, sevgi dolu, şefkatli bir limandı.
Olmadı!
Kendimi hiç bir zaman hiç bir yere, hiç bir kişiye ait hissetmedim. Çoğu zaman anladım ama anlaşılamadım. Sevdim fakat sevilmedim. Kendime bu dünyada bir yer edinemedim vesselam. Konu “aşk” (rüya) aşka aşık bir insan olarak, rüya bile göremedim. Komik değil mi? Ama çoğu zaman gördüğümü sandım, aldandım, kurduğum küçücük dünyam da hep hayâller İle yaşadım. Gerçek yaşam çok farklıydı oysa. Tıpkı; güzel bir filmden sonra, gerçeğe uyanmak gibi.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
