Adını Umut Koymuşlar

dün bir çocuk gördüm
gözleri maviş, durgun
adı umut dediler
kimsesizliği yüzüne yansımıştı
kocaman gözlerinde hüzün vardı.

bir sonbahar günü
cami avlusuna terk etmişler
henüz yeni doğmuş
almışlar görenler
bir karakola teslim etmişler

birkaç gün bakmışlar
yedirmişler,içirmişler
ve sonra tutmuşlar çocuk yuvasının
yolunu...
ve bırakmışlar umudu arkalarına
bakmadan.

sonra...
kimsesizler kütüğüne alınmış;
anne: yok
baba: yok
akraba: yok
o artık kimsesiz
bastılar mührü ve kayda geçirdiler.

adını umut koydular sonra
verdiler çocuksuz bir aileye
ve umut,
bütün umutlarını orada bırakıp
gözyaşı dökmeden
ve arkasına bakmadan
körpecik yaşamını
oradan alıp,
terk-i viran eyledi.

dün bir çocuk gördüm;
gözleri maviş, durgun
adı umut dediler
kimsesizliği yüzüne yansımıştı.
kocaman gözlerinde hüzün vardı.

umut, büyümüştü
açılmıştı, gülüyordu..
fırladı birden
yanımıza oturdu,
adın ne dedim;
he dedi.
kaç yaşındasın dedim;
he dedi.
okula gidiyor musun?
he...
kardeşlerin var mı?
he...
umut büyümüştü
ama konuşamıyordu.
sorulan her soruya
he... diyordu.

kendisini büyüten kadını
annesi biliyordu.
annesi gözü gibi bakıyordu,
yıllarca özlemini çektiği
çocuğu nihayet bulmuştu,
bu yüzden
umudunu kaybetmek istemiyordu.

dün bir çocuk gördüm
gözleri maviş, durgun
adı umut dediler
kimsesizliği yüzüne yansımıştı,
kocaman gözlerinde hüzün vardı.

gözleri gözlerime bakmıyor
kafasını önüne eğiyor,
eli ağzında
umut sanki biliyor kimsesizliğini
kimliğinde umut, gözlerinde hiç
yüzü berrak su misali,
ve umut, umudunu kesmiyor
kimsesizliğe meydan okuyor.

Nurettin BÜYÜKBAŞ