Adını siz koyun.. Şiiri - İnsaf Caner

Düşünmekten,
Kirpikleri değmemişti birbirine.
Uykuya hasret,kaçıncı gecesiydi.
Davetsiz giren, güneşin ışıklarından,
Sabah olduğunu anlamıştı.
Yine yaşıyordu.
Nefes alıyordu en azından.
Lanet olası sorunları,
Yine yanıbaşındaydı.
Sigarasını aradı.
Bitmişti.
Zaten onu da arkadaşı almıştı.
Sanki elbirliği etmişcesine,
Dörtbir yandan geliyordu sorunlar.
Amansız bir hastalık.
Ödenmeyen borçlar yüzünden,
Altından yatağı bile gitmişti.
Ona muhtaç,
Savunmasız,günahsız bir evlat.
Onun muhtaç olduğu,
Umudum diye sarıldığı,
Canına kattığı bir sevgili..
Sahi;
Nerde o?
Aramıyordu nicedir.
Arasa bile,soğuk mesafeli..
Az sonra ev sahibi gelecekti.
Ne verecek parası,
Ne de diyecek bir sözü kalmıştı.
Çaldığı tüm kapılar kapanmış,
Uzandığı eller uzaklaşmıştı.
Ağır ağır kalktı yerden.
Oğlunun yattığı kırık dökük
Kanepenin başına geldi.
Okşadı saçlarını,öpemedi
Uyandırırım korkusundan..
İki damla yaş döküldü,
Oğlunun alnına hemen sildi.
Bulaşmasın bendeki uğursuzluk diye.
Elini yüzünü yıkamak için,
Banyoya doğru yürüdü.
Sular kesikti.
Tıpkı elektrik gibi..
Gözyaşları temizlemişti yüzünü.
Neler yaşadım,
Neden yaşadım?
Diye düşünerek üstünü giyindi.
Kararlıydı.
Nasıl sa, oğlunun
Biyolojik te olsa,
Bir babası vardı..
Sessizce,
Kırık dökük sokak kapısını açtı.
Son bir kez oğluna baktı.
Sadece 'Özür dilerim' diyebildi.
Nasılsa yapışmıştı yakasına,
Ölümün nefesi..
Bir gün önce,bir gün sonra
Farkedermiydi..
Evi yakındı otobana.
Duygularını evinde bıraktı.
Kararlı başı dik geçide geldi.
Merdivenleri ağır ağır çıktı.
Trafik yoğundu.
İlk kez şansı gülüyordu.
Oğlunun,
Akşamki sözleri geldi aklına.
'Anne sen ölürsen babam bana bakar mı? '
O zaman cevap vermemiş,
Geçiştirmişti sorusunu.
Kendini boşluğa bırakırken,
'İnşallah Oğlum' diye bağırdı...