Adını Sen Koy Şiiri - Muammer Özdemir

Savrulup gidiyor sahipsiz bedenim.
Issız bir çölün ortasındayım sanki.
Serap bile görmez oldu gözlerim.
Bir avuç suya muhtaç,
Sana uzanırken kuruyor ellerim...

Hayal bile kuramıyorum artık,
İşte o kadar benden uzaksın.
Bilemezdim beni yalnızlığa bırakan,
Ölüm kadar ağır,hâin bir tuzaksın.

Sanma ki yıkılırım yokluğunda.
En ağır acılara gülen gözlerim,
Katlanır,emin ol ayrılığa.

Ama sen!
Uykuların bölünürken bensiz,
Zamana katlanamayan gözlerin akar sebepsiz,
Pişmanlıkların seni boğarken,
Yokluğum,ecel kadar amansız...