Adını Sen Koy Şiiri - İbrahim Kaçıran

ADINI SEN KOY

Umuda soluk kala,
Karanfil sokakta,
Bir dal uzandı bana yeşilden,
Ilık bir ilkbahar akşamı,
Bir mesajla filizlendi,
İçimdeki sevda çiçekleri…
Mısralarında beni anıyordu,
Gözlerinde derin bir korku,
Beyaz güvercin gibi ürkek,
Saçlarının telleri titrek,
Serçenin gözyaşları kadar narin,
Solgun dudaklarında,
Umut dolu tebessüm vardı…
İçinde amansız bir mücadele,
Efsane yaratmak istercesine,
Gözleri gözlerim de susuyordu..
Bütün ruhumu saran kaygı,
Ama yıllara dayanan özlemim vardı…
İçimde dinmeyen fırtınaları,
Gazel narinliğindeki uzanan eli,
Sımsıkı tutarak kırdım zincirleri.
Yüreğimi koydum ortaya,
Aldım ellerini avuçlarımın içine
Hissetmiştim yüreğimdeki sessiz çığlıkları,
Susmuştu bütün namlular,
Dinmişti bütün acılar,
Bir tek başak bile dargın kalmamıştı,
Sevda adına çoktaan teslim etmiştim,
Bakışlarına ruhumu.
Göz açıp kapayıncaya kadar,
Geçen zaman aralığında,
Kendimi bırakmıştım bu okyanusun derinliğine.
Kızgın bir kor gibiydi,
Duyulmamış sevda sözleri,
Fısıldıyordu kulaklarıma…
Okaliptüs ağaçları melteme yelken açmıştı,
Sanki canımın gizliliğinde bir candı,
Gönül bahçem şenlendi…
Cumartesiden cumartesiye,
Gözlerindeki sevgi dönmüştü heceye,
Kan değil sevdamız akardı geceye.
Ve bir sonbahar sabahı
Hava terk edilmiş bir adam gibi,
Biraz melankolik biraz güneşli,
Gözlerim de derin bir acı,
Umutlarım dağılmıştı rüzgarda.
Çünkü içindeki amansız kaçışı,
Veda eder gibiydi son bakışı
Gök kuşağının sessizliğinde
Sanki önceden bilen gözlerle
Felaket bekleyen sevda gibiydi.
Ama çoktaan bitmişti o eski sevda sözleri
Bir o kadarda yabancı…
Bakışlarımda nemli buğu,
Ölümcül hasta gibi bekledim son umudu.
Ama boşuna çizmişim beynimde
sevdanın resmini..
Boşuna adını yazmışım nemli bulutlara.
Meğer yalanmış ettiği o yeminler,
Yalanmış yalan o sahte nağmeler.
Öyleyse sevda çiçeğimiz solarsa solsun,
Haydi! Sevdanı al git senin olsun…

İbrahim Kaçıran
2007