Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Goncaydım açmadan soldurdun
Mühürlerimi yırttın sinsice
Sana deymezdi ya biliyordum
İnadına bekledim sessizce.
Henüz söylenmemiş bir şarkıydım
Okunmamış bir kitap belki de
Ne bestelenebildim
ne bir kitaplığa konuldum
Bir kenara fırlatıldım ellerinde.
Sararan yapraklar gibi
sarardım soldum
Savruldum...
zaman denilen o meçhule
Yağmur olup yağdım düşlere
Bereketli sular gibi çağlamak istedim de
Kurudum ellerinde.
Güneş doğmasın
sabahlar olmasın
Baharı yok ömrümün
bırak da hep kış kalsın
Sonun da varacak bir yerim
Umudum toprağım olsun.
İşte böyle..
senin de dediğin gibi
Sonun da yok oldum kendi benliğim de
Bekledim...
bekledim...
ve sustum ebede.
vay be ....helal olsun...çok güzeldi..saygılar
ÖMÜR BİTER BEKLEMEKLE,AMA BEKLEDİĞİN GELMEZ YİNEDE...VAZGEÇMEK NE MÜMKÜN İNSAN YAŞAMAKTAN VAZGEÇMELİDİR O ZAMAN DA....!
Çok güzeldi Emine Hanım.
Hep dua ederim. Keşke insanlar, sevdikleriyle beraber olabilseler. Ama bir yerlerde terslikler ara vermiyor, aksi yönde uzaklaştırıyor bizleri.
Sevgiyle, sağlıcakla kalın...
yüreğinize saglık.güzeldi.tebrikler
Adını koymak ne kadar zor...Bu, bir kimliğin ezilişi miydi, yoksa yüreğe izi yansımayan bir yürekle geçen ömrün hikayesi miydi...bilemedim ama iç sızlattı dizeleriniz.
her yıkılış yeniden doğuş demektir... Bizler yandığımız küllerden yeniden doğarız...
Seni sevmiştim
Daldım deryalarına düşünemedim
Sensizlikte dar geldi bu dünyam
Yetmedi mevsimlerim
Senin mevsiminde kalmaktı düşlerim
Adını sen koydum
dedim bende kabul ederseniz..paptyalar yüreğinize sevgi ile
karamsar duygular dostum her kez türkü söylüyor sanırım sen ve ben acılı arabeks dinliyoruz güzeldi
tebrikler selamlar
Her kadın gibi, gururluydum.
Ağlamak zordu; kavlimce,onurluydum ayrıca.
Hakaretlere susmak icab ederdi ya!
Beklemekse kadınca,bekliyorum işte.
yüreğiniz daim olsun...
beklemek ve sabır...
mükemmel duygusallıkta ve içtenlikle akıp gelmiş dizelere....
selamlarımla kutlarım...
Bu şiir ile ilgili 29 tane yorum bulunmakta