Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Vuruşkan bir yürek...ateşlerden geçerken hüsran sızmış içerisinden...damlamış sayfalara,susmuş kilitli dudaklarla... hayata bir bedel öder gibi yanık bakışlar fırlatmış.Ezmiş çaresiz elleriyle kendi benliğini,kara kara kalemlerle çizerken kaderini, bir kenara atılmanın acısını yazmış satırlarına.Vallahi çok beğendim...helal olsun diyeceğim bu değerli kaleme.Tebrikler.
Gerçekten şiirleriniz çok güzelmiş...Okudukça okuyası geliyor insanın...
çok güzel ya.adını koydum ;harika.hani bir umutsuzluk tılsımının içerisinde vakur bir duygu yükü var. geceye ışık oldu iyiki okudum.tebrikler.
Sararan yapraklar gibi
Sarardım soldum
Savruldum...
Zaman denilen o meçhule
Yağmur olup yağdım düşlere
Bereketli sular gibi çağlamak istedim de
Kurudum ellerinde.
Güneş doğmasın
Sabahlar olmasın
Baharı yok ömrümün
Bırak da hep kış kalsın
Sonun da varacak bir yerim
Umudum toprağım olsun.
Yürekli bir şiir şairi gibi. Kutluyorum.
İşte böyle..
Senin de dediğin gibi
Sonun da yok oldum kendi benliğim de
Bekledim...
Bekledim...
Ve sustum ebede.
Çok beğendim... Yaşamdan hiç ümit kesmeyin... Yarınki sabahın taze başlangıcı ne güzel! Zaman buldukça şiirlerinizi okumaya devam edeceğim... Yeni eklediğm şiirlerimi mi de okuyun... Işıklı geceler diliyorum...
Güneş doğmasın
Sabahlar olmasın
Baharı yok ömrümün
Bırak da hep kış kalsın
Sonun da varacak bir yerim
Umudum toprağım olsun.
Allah etmesin, daha yazındasınız ömür denilen mevsimin. Lakin düşündüren bir yaşam, acı ve kıymet bilmezlikte hamuru olunca..! işte böyle söyletir titreyen yüreği. Ağlamaklı bir halde okunur dizeler. her beden biraz kendini buluverir şiir denilen hikayenin içinde. Aslı şiirdir elbet ama saklanmıştır zorlu bir yaşam satır aralarına. Hani tutmasalar, hani dokunmasalar, hani o kör olası gurur, o yerin dibine batası onur olmasa avaz avaz ağlanacaktır her satır arasında. Belli yaşanmışlık vardır. Elem doludur ve hayal kırıklıkları. Sorgulamak ne haddimize tövbe. Aldığımız bu sadece tenefüs edilen hava bu.
Değerli şair dostum kaleminizden kan damlamış. Çok güzel bir şiir ve inanın duygulandım okurken. Umarım bu sizin hayatınızdan bir kesit değildir. Hiç bir kulu Yüce yaradanın Haksızlığı zulmü ıstırabı hak etmez. Ben işin edebi yönüne yorum yazmak için buradayım aslında ama cidden çok etkilendim. Kaleminiz daim sevinçeleriniz mutluluğunuz baki olsun. Kutluyorum kaleminizi. Saygılar
Adnan Yılmaz
Ne demeliyim vefasızlığa isyan etmeyen insanmı olur ki.
Hele kadın olup sevgiye mahrum bırakıldıysan kurur kalırsın vefasız ellerde.
Anladım da ,böyle duyguları anlamak ta acı.Yaşanmaması dileğimle sadece böylesi duygulara yaşanmışlara yazılmış satırlar olması dileğimle.
Tebrikler şaire.
ethem turan
emine mesj kapalı notu var cannn..atatürkçü aydınlar seni bekliyoruz...Yıldızlar Salonu...grubunda haydi gel ve beni yalnız bırakma kadın dayanışması görmek istiyorum selamlar AZRA/İL... için teşekkürler
ADINI SEN KOY....Harika ve lütfen adını koyma...
Her siiriniz ayri bir tad, ayri bir güzellik...
Duygu yogunlugu ustaca islenmis, yerli yerinde ve farkli...
Kutluyorum, güzellikleriniz daim olsun...
kalemin yüreğin dert görmesin kutlarım
çok güzel bir eser çıkmış meydana
saygılarımla
Bu şiir ile ilgili 29 tane yorum bulunmakta