Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
içtenlikle yazılmış duygulu anlatımı güzel bu şiirinizi beğenerek okudum tam puan+ant.listemde tebrikler..sevgi ve saygılarımla
Bu şiirini de çok beğendim. tebrikler.
Güneş doğmasın
Sabahlar olmasın
Baharı yok ömrümün
Bırak da hep kış kalsın
Sonun da varacak bir yerim
Umudum toprağım olsun.
oooffff of..harika bir şiir efkarlanmamak elde değil seni candan kutlarım emine hanım..saygılar..
'Her kadın gibi gururluydum'
üstelik çilekeş ve onurlu...
sevgiyle kal....
....Yaaaa...gülüm iste böyle !
aci ve keder dolu dizeler okudum yine yüreginden dökülen...
hani....hani siirin basliginda yazmissin ya ....
ADINI SEN KOY diye ben coktan koydum bile
ANADOLUDA KADIN !
O da öyle O Emine Genc anadoluda kaderi eziklik ve cile olan binlercesinden biri sadece lanet olasi tabularin kurbani ne idügü belirsiz törelere tuzaga düsen kapanlara kisilan acilari icinde yasan biri emine genc bence...sevgiler yüregine !
Gurbetten Bir CAN !
Serzeniş...
Aldırmadan, acımadan,utanmadan
ayrılık vaktiydi adında ben
gelip çatan duygularla olmuyor
koyu bir keder kapladı
sen ve bendeki seni
bakarken kül rengini çalıyordu gece
hükümdar olanın cesareti
beklediklerinin hiç biri olmadı
bir daha bulamadım onları
çabucak yitirilen şeyler
bu anıyı anlatmak istedim
bu garip yüreğimle yaşama inat
bu küçücük yürekte büyük bir karakalemle
buoda çizim odasıydı
dua odasındaydı yarın
ne kadar iyi anıyorum burasını
büsbütünün yitmediği filizlendiği oda
şimdi arıyorum
bütün ve yarım arasında tamamlayacakları
ve söylediklerimden ırak
büyüklükten sakın ey ruhum dedikçe
Canı sıkıldı hüzünün
bedenden çıkmakister gibi
dedin
ve gittim,bir başka ülkeye
bir başka secdeye,
v e bir başka bana
devamlı gidiyorlar azraille konuştuğumda
dilediğin gibi değilse yaşamın,
dolanıp duran azrailde olsa ne fayda
döküle göz yaşlarım
ucuz hayat odalarından
çöl hasretinde çekiyor katır yüreğim yaşananları
dün gece yarısına doğru getirdiler beni
felaketim oldu
öldüğünü öğrendiğimde
gecenin biri olmalıydın gce yarısına inat
ansızın duyduğum
yüzümün yaşlanmasıydı
güçlükle okudum eski taşın
bugün için üstüne yazdıklarımı
seviyorumonu
biraz yürür gibi yim
hiç benim olmadan
her zaman birlikte olanlarla
içeri girdin içerlek odalarımın enginine,
ilk gençliğimyılları
inerken hayasız merdivenlerden hayata
toplanmış çığlıklar yaşamıma
konuşamıyorsamda susmuyorum
kırdıkheykellerini veryansında
kimileri içide bir gün sırası gelenlerden olduksada
korkuya ve kuşkuya batmış hayata inatçıyım hala
koruyor korunmayanlarıda duaların
ne talihsizlik
iyi ve önemli
neden toplanmış yalnızlıklarinsanlaraa
bekleşiyorum
bozguna uğramış değilim hala
okumaya geldim hayata
söyleşide önerdiklerim gibi
serseri hallere düştüm ele güne muhtaçgibi
sözlerden yüzümden huylarımdan
sürtüp duruyorum
yeminlere inat
kamburu çıkmışhayata inat
tutkun olduğum bu
dahamezara geç adımlarım..
sevgine akın
aynalar yalan söylemiyor
gerçek bu.....31.10.2008.Engin Demirci y.e.d...23:12
Bu dizeler için her çeyi söyleyebilirim iyilik ve güzellik üzerine; fakat adını sen koy denildiğinde, bir tek sözcük çıkamaz ağzımdan. Duygularımın tavan yaptığı anlarda yazıyorum bu dizeleri. Dizelerdeki duygularla hemvücut olmuş haldeyim. Kutluyorum şaireyi. Tam puan+ant. Esenlikler dileğimle...
'Susmak erdemdendir derler, ama bazen konusmak en büyük erdemdir...Büyük bir begeniyle okudum siirinizi...Kaleminize ve yüreginize saglik..Umutlarinizin hic tükenmemesi dilegimle....'
12.05.08 tarihinde Antolojide ılk şiirimi yayınladığımda ilk mesajı sizden almıştım.Ve gözlerim yaşarmıştı.Şimdi aynı şeyi ben sizin için söylüyorum:'Böyle güzel bir yürek,güzel ve gerçek bir sevgiyi hak ediyor'..Size teşekkür ediyorum...
Adını hangi yürek koyabilir ki?Ümide gözlerini dikmiş bu yürekten akan gözyaşlarının ardından?Hangi yürek ıslanmadan bu şiirin kıyısına varabilir?Kaleminize ve yüreğinize sağlık...Tebrikler...
Bu şiir ile ilgili 29 tane yorum bulunmakta