Adını Saklıyorum II Şiiri - Lokman Hamit ...

ADINI SAKLIYORUM II

Bütün dünya için bir damla kan çoktur derler
Belki bir damla gözyaşı da çoktur.
Ama ben amansız ve zamansız ağladığımı bilirim.
Güneş ateş saçarken,
Denizler köpürürken,
Ormanlar yanarken.. senin için ağlardım.
Bilimden peş peşe feryadlar, ahlar, eyvallahlar.. düşerdi.
Bir senin adın düşmedi dilimden
Adını kendime saklardım.
Kimseler duymamalıydı, bilmemeliydi seni..
Ve bu inançla yaşamak istiyordum.
Sensizlikle yaşayıp, sensizliğe inanmak istemiyordum.
Soluğumun havada, İçtiğim suda,
Gezdiğim maltalarda,
Attığım voltalarda sen vardın,
Sen vardın oturduğum duvar diplerinde,
Ranzamın koynunda sen vardın.
Kır çiçekleri takardım saçlarına.
-Saçlarını hep siyah ve uzun severdim-
Sonra güneş renk cümbüşünü sunarken duâlar ederdim.
Günde beş vakit, on vakit hatta daha fazla duâlar ederdim.
Ama sen bedduâların üzerimize düştüğünü söylerdin.
İnanmadım.. İnanamadım.. İnanmak istemedim!
İç dünyam karardı
Ellerim nasır bağladı
Sözlerim haşinleşti,
Yüzüm celallendi.
Ve vazgeçtim senden.
Bir yüzünü, bir adını unutmadım.
İkisini de alıp sakladım yüreğime.
Daha doğrusu gömdüm.
Hatırlıyor musun o günü
İşte o gün ben öldüm
Bne ölünce sen de öldün.
Sende öldün gülüm!

Lokman HAMİTOĞLU