Adını Sabır Koydum Şiiri - Suna Doğanay

Acılar değildi aklımı kemiren.
Anılar da değildi.
Nice ayrılıklar gördüm, nice acılar yaşadım.
Ağlamadım.
Adını sabır koydum,
Umutları sömüren yamyamların

Bazen, hiç umulmadık bir anda,
Mucizevî mutluluk gibidir yaşanan felaketler.
Silip süpürür acılarla tüm yanlışlıkları.
Bir de yokuş aşağı başladı mı inişler,
İş bitmiştir, son nokta.
İşte bu yüzden…
Adını sabır koydum, zaman içi kayboluşların.

Yargısız infazdır ardından konuşulan.
Dipçik dipçik yüreğini kavuran dedikodular,
İftira, aldatmaca, derim ki:
Salın iki dudak arasını telli duvaklı nehirlere.
Gitsin, gidebildiği kadar uzak yerlere.
Sonuç ne olur, nasıl döner geriye,
Bu da ayrı mesele, varsayım.
Yine de, sabır koydum adını,
Kalbimde yeşeren boş umutların

En güzel hediye, gönülden gelendir.
Onurdur en çok sevilen.
Hiç denediniz mi sevmeyi,
Sevilmeyi beklemek yerine.
Ya da anlaşılmak yerine anlamayı…
Adını sabır koydum karşılıksız sevmelerin.