Adını ötecek şafak bülbülleri.

İksirsiz, umutsuz, gelişlerin seyrine doyulmaz kanyonlarında dertlerimin kamyonuna yükledim sensizliği.Varmanın izdüşümüyle ağlarım aşınıyor, semah ve ney eşliğinde coşkumuzun sularına atılıyoruz.
Gölgenin şanslarında üreyen serinlenişine anılıyorum,gece gündüz bütün tenhalarda…
Bakışına sırtımı yüreğine sırrımı içime,sırrına depremlerim, susamışlıklarına bende ölümcül seni büyütüyorum vay vay…
Kutsal sefayla çocuksu gözbebeklerimden bebek yapıyorsun ayrı kaldığımız özlem kumaşlarından.

Hani hatırlar mısın seninle bir akşam evinizin yanındaki parka gitmiştik, seni ilk kez sallamıştım, yüreğimin ipi kopmuş oracıkta kalakalmıştım, suni teneffüs etmiştin oysa ben onun için bayılmıştım zaten…

Özleminle demlenmiş sıcacık kahvenin kırk yıl,kırk gece ve bir bilmece kadar sarhoş aşklara atıyorum kendimi.
Sensizlik denizinde tüm unutuluşları, arlanmış bir ayrılığa aşık sallıyorum yenilmişliklerimden.
Ruhunun sularında sal parçacıkları taşıyan sol yanımdaki şafak rengi acılarla susmuş derinlikleri tembihliyorum büyüsünler sensizliğe.

Canevimin saçaklarına aklanan bir düş bozumundan sonra geldin hayatıma..Baharla har arasında kalıntılı bir akışla besledin sensizliği…
Yeni açılan çiçeklere uçan arı gibi, yüreğime etiketlenen kumru gibi usul usul açılan kıpkızıl bir gül gibi dahası sen gibi girdin hayatıma.
Hangi soruyu sorsam, hangi soruda kalsam, hangi anda kalsam da yine sen…
Masallardan, filmlerden,ayrılmışlıklardan, dahası her çeşit duygudan alfabe olan İstanbul Türkçesi gibi konuşuldun özlemevinden.

Alazlanmış,palazlanmış kentin adımlarında adın da olmalı bensizliği bilmeyen uzakların ismi de kaldırımların her karesine seni yazmalıydı.

Kavuşmayı arşınlayıp gelecek zamanların aşk kaymalarında duru tümcelerle sınavda öğrencilerin rahat çözebileceği bir antlatım bozukluğu sorusu gibi geldim girdin test çözen ruhumun alışma odasına.
Sözcüklerimin kilitli andıklarında gülüşlerin,sevişlerin akışıca,kafiyesiz düşlerime gül rumuzlu bir gazel oldun,ünlü gazelhan “hafız burhan “ bugün güneşime dokunmayı okudu tüm ülke duydu, tüm ülke ağladı; ama sen demek duymadın,sen demek ağlamadın yoksan yanımda vardır bir hikmeti…
Oysa herkesten önce yaralı ozan göğsümü sen sarmalamalıydın.Başını omzuma koyup yıldızlarla birlikte ben masalımı anlatmalıydın.
Bakir yüreğine bakırlar döşedim pak dudaklım, benden senlerine ölümsüzlük ışığı yayılacak…Ve sen bir aşkın ışığı olarak tüm kuytularımı aydınlatacaksın özden ve gözden öte sevgilerinle…

Nemlenen rüyalarıma geleceksin gece silinince adını ötecek şafak bülbülleri.
Özleminin yalnızlıklarında örgeni hazlar sunacaksın,sürgülü kalbinden bir bakışın kilidi, duygulu yüreğini açacak,açılacak kavuşma alarımız.
Her gece vuslat duvarlarına yeni resimlerini asıp önünde kalakalmalarımın resmini sen gel çiz sevgilim.Ben on kendimde değilim bilemiyorum nasılım,nasıl eriyorum sana…
Akrebin ara çınlanışını duymadığım yelkovan arası aşk hayalimden
yenilgiler taşıyan bu sevi coğrafyamda söyler misin hangi şehir kadarsın bana?
Ninnili beşiklerde gülüşlerinle gül derlediğim bebekkentte misin?
Yaraları kabul bağlanmış,aşk ile yara arasındaki visalkentte misin?
Sevdanın hızlı trenler için döşeli raylarını çığlıkla döşeyen olasılıksız
Kentte misin?
Kimliksiz insanların, sırsız, arsız,sensiz yaşadığı yalınçkentte misin?
Yoksa bizim kentimiz, bizim sevdamıza göre kurulacak diyorsun ve hiçbir şeyin hiçliğinde hoşluğumun gökdelenlerinde bekliyorsun.
Ve bir elimi cebimde çıkarmadığım damat gibi giyiniş halimle sana gelmemi mi bekliyorsun.

İmkansızlık tepelerinde akan dünyanın en büyük şelalesinden ruha ruh akıtan suların toprakla derince öpüştüğü, ama sevdanın eşercikçe dudak aradığı, tutku felsefesinin asırlarına sır olup, kademlerimin bitmesini mi bekliyorsun.
Bu ‘sevmek nedirin oğullanmasında yüreğimin arıları senli gülistanlarda balını valsını ararken başka soru sormama gerek var mı her şeyimin her şeyi…