Adını Koyamadım Şiiri - İsmail Altun

Sırtımı yaslayıpta durduğum duvar üşütürken beni
Yağan yağmur ıslatırken saçlarımı ve bedenimi
Kavuşturmuşum iki elimle yırtık pırtık ceketimi
Geçenler bakarken acıyan gözlerle; kaçırırım gözlerimi

Ne ben onları anlarım yitik aklımla üşüyen bedenimle
Nede onlar anlar beni yağmurdan kaçma derdiyele
Zaten birkaç saniye sonra kalacak sokaklar bomboş
Bir ben birde yitik aklım hele sensizlik yağmurda ne hoş

Duyarım derler yanlarından geçerken bir aşkı varmış aklını almış
Bakarlar halime acıyan gözlerle koyarlar avuçlarıma zorla üç beş
Benim derdim ne açlık ne para ne yağmur nede gece gündüz
Benim derdim aklımı yitiridiğim yerde yitirdiğim sevgilim melek

Kah bir sokak başında yapa yalnız boş boş bakarım sokaklara
Yada bilmediğim bir adreste yön levhalarına bakarak ararım seni
Bütün sokakların sonunda elimde kuru bir ekmek parçası ve yalnlızlık
Dilimde sonsuz bir suskunluk ve yitik aklımla ağlayan gözlerim

Yalnızlar rıhtımında her köşe başında belkide çıkmaz bir sokakta
Elimde kurmuş bir ekmek parçası tutulmuş konaşamaz bir dil ile
Ararken seni deli derler divane derler aşkı aklını almış derler
Sen onlara aldırma geçerken ölü bedenimin yanından sadece yazık dilenci de
O dilenci seni kaybettiği yerde aklınıda kaybetti
Geçerken cansız bedenimin yanından kalabalığın içinde
Meraklı gözlerle bakarken yerde yatan bedenime
Ne olur acıma tanımadan o yerde yatana

Çünki
Senin gittiğin yerde
Onunda aklı gitti senle

MELEK