Adını Koyamadığım Şiiri - İsa Efe

Bu şiir, kavuşmadan ayrılanlar adına yazılmıştır,
Ve bu şiir; bir gece vakti yüreğe kazılmıştır…

Amacım zehir akıtmak değildi sana,
Bülbül ağzıyla name şakımaktı.
Gel gör ki şimdi,
Gülün yanışına bülbül de yandı.
İki uzak kıtanın iki zıt suratları,
Kaderin cilvesine bağlanıp kaldı.
Belliydi ta başından,
Güneş üşüse bile, olmazdı bu iş.
Dağlar bile aşılmazlıktan daha başkaydı.
Ve nasıl oldu da gül, umuda sarıldı?
Tanımsızlık hiç bu kadar uymamıştı bir işe,
Bir aşk, iki insanı hiç bu kadar sıkmamıştı.
İfadeler çıplaktı, duygular tarifsiz.
Yasaklar parmaklık, görüşmeler bu dünyadan uzaktı.
Dar bir zamanda,
Zamansız bir mekânda olupbitti her şey.
Keşkeler canlansaydı da, olanlar olmasaydı.
Karanlığın en koyu yerinde uyanılan;
Sonra 'rüyaymış' deyip de,
Kısık tebessümle karşılanan duygu olsaydı her şey.
Fakat yaşananlar gerçekti.
Zaman, mekân nasıl gerçekse,
Gözlerden akan, öyle gerçekti.
Gerçekti işte gülün gözyaşları,
Umudun daralması gerçekti.

Güle bülbül olmadan önce;
Sınırları çizilmiş toprak idim,
Kutuplarda parçalanmaz bir kaya.
Sen çöl güneşinin ortasında,
Bir yaprağı kurak,
Bir yaprağı ıslak güldün.
Niye buldun ben de nemi?
Söyle şimdi niye öldün?
Söyle şimdi niye öldün?

Bu şiir kavuşmadan ayrılanlar adına yazılmıştır,
Ve bu şiir bir gece vakti, yüreğe kazılmıştır