ADINI “GÜL” KOYAMADAN
Bir goncanın yapraklarıydık,
Hayallerimizdi açan bizden önce
İfil ifil esen bir sâbâ yeli
Okşayacaktı yanaklarımızdan
Sonra gül diyeceklerdi adımıza
Sonra gül olacaktık durmadan
Bülbüller ötecekti yanıbaşımızda
İbrahim’i kurtaracaktık nâr’dan
Kelimeler sustuğunda
Evrensel dili olacaktık aşkın
Ve bizden öğrenecekti tüm aşıklar
Geldiğini adına yâr denilen baharın
Bir saba yelini beklerken
Adımıza “gül” denilsin diye
Fırtınayla uyandık bir sabah
Ağutosun on beşiydi eylül başladığında
Bir bir düşmeye başladı yapraklar
Sonra umutlar sarardı bir bir
Düşenler miydi kaybolanlar
Yoksa kaybolmayanlar mı düşüyordu aslında?
Ne çok iyi atlar varmış
İyi insanların binip gittiği
Mahalleye dadanmış bir hırsızdı ölüm
Her gün bir yaprağını çaldı
Daha adı konulmamış bir gülün
(2000)
Ahmet Murat YücelKayıt Tarihi : 10.9.2006 13:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)