Adını da Sen Koy Şiiri - Sezen Akoluk

Seni sevdiğimi gözlerine bakıp haykırmak isterken, gene bilgisayara bakarak söylemem gerekti ve bu bana her gün nasıl acı verdiyse, bu sefer de acı verdi…
Çünkü biliyorum ki gözlerine bakıp, sevdiğimi söylemek çok farklı bir şeydi… Ve ben o farklılığı sadece üç gün tadabildim..

-Ben Seni Sensiz Hep İçiyorum Pınarların Akışında-

Elim elini tutmak istiyor. Seninle sırılsıklam parklar da dolaşmak istiyordu benliğim.
Ama ben elinin yerine, çantamı tutup, tek başıma geziyordum, hep seni düşlediğim sokaklar da.. Acı çekiyorum. Bu aşk acı veriyor bana. Hasret, kor oluyor koynum da. Dayanamaz oluyorum. Nefessiz kalıyorum. Nefes alamadığım zamanlar da, senin devreye geçmeni istiyorum, çünkü sensin benim bugünüm, yârinim ve geleceğim. Sen olursan bu dünya da, bende varım demektir. Sen olmazsan bende yokum…

-Vurgun Bu Uzaklar Bu Özlem Çınar Altı Tutkularda

Sımsıkı sarılıp, yanım da olduğunu hissettirmeni arzularken, adeta tenime her değişinde ılık rüzgâr esişiyle bu isteğimi üstelenmişti… Ve de beni oradan oraya savuruyordu… Yine senin yokluğunu hissettim burada. Çünkü sen olsaydın elimi tutuyor olurdun, nasıl bir nineye bastonu destek geliyorsa yürümesine, sende benim bastonum olurdun, bana destek verirdin... Ama sen yoktun!

-Gözlerine Bakıp Haykırmak Güne Uyanışlarda-

Kaç gün oldu biliyor musun, sana hasret kalalı, sana gönlümü vereli?
Biliyor musun kaç gündür seni kalbimin en derin hücrelerine saklayalı?
Yavaş - yavaş benliğimi yitiren ben, sana 1185 günü geçkin bir zamandır hasret duyuyorum. Aşkın sayısı yoktur, bilirim, ama tüm günlerim seninle dolu.
Seninle yatıp – seninle kalkıyorum.
Senin yüzünden hüzünlenip – senin yüzünden mutlu oluyorum.
Seninle ağlayıp – seninle gülüyorum.
Her şeyim sen olmuş durumda. Odam, yastığım, yorganım her şeyim sen kokuyor..
Sokaklar bile seni sayıklıyor. “Ne zaman gelecekte, gezecek buralarda? “ diye..
Kendim bilemediğim gibi, onlara da bir şey söyleyemiyorum. Sus pus kalakalıyorum boynum bükülü.

— Kalışım Susuz Bir Çiçeğin Solarken Solgun Yaprağında-

Öylesine bir soruyla karşı karşıya kaldığım andan itibaren, başlıyor benliğimdeki fırtınalar. Dünyam yıkılıyor sanki birden.
Aynı anda da beni sevindiren bir şey oluyor başlıyor yağmaya özlemine sarındığım hüznümün yağmuru. O anda da bu duruma en çok sevinen ben olmuşumdur bil ki.
“Gözyaşlarımı kimse görmez bari“ diyerekten teselli ediyorum kendimi.

—Nasıl Sırılsıklam Âşık Olduysam, Sırılsıklam Islanırımda-