Adını Bilmez Kimse Şiiri - Taylan Ayhan

adını bilmez kimse
şevkin al mısralarında koşan bir çocuk yüzü
dilimde eski bir bayramın tadını somursa
ey ölümü en güzel anlatan zehir mi yoksa
beni bu akşam vakti kimdir öylece
ah öylece unutkanlığıma seferber dünya

adını bilmez kimse
bir zebra koşuşur mevsimsiz dağarcıkta
hangi güzü üşüsem hangi yüzü unutsam sen geldin
şefkat miydi desem sadece avutsam alfabeyi
kim bu savaşın galibi diye sorulmaz heceye
geceye gelin gibi süs veren bir anneye belki

adını bilmez kimse
an gelir hıçkırık tutar ya da niyet eder oruca
çoktan geride kalmış bir atiye kimdir dilenen?
zahir deyip de başladığım sözler de yalan bitecek
işte bu değildi deyip bitirdiğim günlerden
ne bana peygamber kalacak ne sana bir çiçek

adını bilmez kimse
sevdim aldım deme boşuna aşkın sondaki başlığı o
nerede bir akşam bulsam asmalar dikerim siyaha
ne zardadır anlamı ne zordadır bütün mağrifet
bana öğretilenler senden çok değil sevgili
öğrettiğim ızdırabı sev beni yitir seni affet

adını bilmez kimse
bilinen o ki yaşam hep talebe kalacak her ayrılıkta
zeval mi desem sana mutlaka zalim değilse de adın
karıştı her şey beteri lügatımız kayıp dilimiz sağır
siktiret kuşatılsa da evren raksetsin o sinde yazgın
o'dur ki asıl tanrıdır bereketi kusan ağır ağır

19.09.10/İstanbul