Adını andım Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Bir sabah sessizliğinde adını andım,
Rüzgâr pencereye dokundu, sanki sen.
Ne zaman bir kuş geçse gökyüzünden,
Gözlerim dalar, kalbim orada kalır.

Odanda unuttuğun bir tokana bakarım,
Gülüşün saklıdır hâlâ diş izlerinde.
Her şey yerli yerinde, bir tek sen yoksun,
Ama her şey senin yokluğuna alışmış gibi.

Bazen kendi sesimle konuşurum,
Belki dönersin diye, belki duyarım diye.
Bir baba susunca, içi konuşur,
Benim içim de hep seninle konuşur.

Zaman geçer mi sensiz, geçiyor işte;
Gül kurur, mevsim döner, ben beklerim.
Bir gün dönersen - bil ki hâlâ aynı yer,
Bir baba yüreği, kapısı hep açık.