Adını aldığıma Şiiri - Yusuf Özmen

Dun yine andım içimde bir yerlerde
Özlemle,
Derinlerden bakışını
Her birinde binlerce anlam yüklü olan baş sallamanı
Daima az sözle yaptığın sohbetini
Hiçbir zaman musibete gerek duydurmayan nasihatlarını
Anımsattımda kendime
Hazlandım

Zamansız mı gittin?
Yada zamanı kullanmasını mı bilemedik? Senle
Biliyorum ki ben kadar seninde benle yaşayamadıkların vardı
Sanki son kucaklaman fısıldadı kulağıma sessizce
Kırgındın ama sadece bana değil
Kendine de kendince
Pişmanlıklar yoktu olmadı hiçbir zaman
İkimizin benliklerindede

Sılama geldim de ilk sana geldim
Islandım rahmetten çisil çisil
Meleğimle komşu olmuşsunuz birbirinize
Bilirim ki onunla yarenlik edersiniz
Belki benden
Belki meleğimle hiç tanışamamış olmanızdan
Belki de nasıl olup ta
Yıllar önce meleğime diktiğim çam ağacının
Onca zamandan sonra tekrar canlanıp
Büyüdüğünü konuşuyorsunuzdur kimbilir gölgesinde oturup

Sana söz verdiğim gibi
Daima dik duran başın
Hayata karşı Erciyes heybetli duruşun
İncinmesine hiç izin vermediğin gururun
Adını verdiğinle devam edecek ömrü yettiğince böyle bil
Böyle hatırla