Adına Şiir Desinler Şiiri - Ali Asaf Rana

Ben yıkık bir yol kenarı durağının yalnız mahkumu.
Kelimeler, dilimden düşenler
Yola, yolcuya, gelene ya da geçene
Gelmeyene ya da hiç gelmeyecek olana
Dertlerimden bin demet
Bir demet gülün hatrına…

Pencereler diyordum,
Uzak dağların tek şahidi buralarda
Yüksek binalar arasında kalmış ruhumun
Rezidans çırpınışında o pencereden bir diğerine
Koşarken
Ben
Aynı dağın
Uzaktaki aynı yolun
Aynı yolda aynı durağın
Ben yıkık bir yol kenarı durağının yalnız mahkumu

Kara yollara beyaz çizgiler yakışır
Bitmeyen kilometreler metreler metreler
Aklımda çığrışır
Şimdi bir şelale sesi duyduğum
Suyun çığlığı
Uzaklığın nefesi ensemde kaynamakta
Bir motor sesi metal kargaşası yarıyor ruhumu
Oturduğu yerden kalkan gözlerim bakıyor
Ufukta bir silüet
Beklenene dair bekleyişe dair herşey ve
Hızla önümden geçen o metal yığınından geriye kalan toz bulutunda
Bütün hayalim resmedilirken
‘Esra’ rlı gözlerin yeter bana diye
Bin teselli…
Bin umut geriye kalan

Bir kanun resitali yükseliyor damarlarımda
Bir ezgi mırıldanmakta dilimde
Ve adına şiir desinler
Seni gördüğüm o ilk anın heyecanıyla dökülen kelimeler emrinde…
Ben yıkık bir yol kenarı durağının yalnız mahkumuyum
Bakınca göremez kimse beni
Bir beden iki göz bir insan vücuduyum
Ben benden ötede gizli bir, birkaç, birçok benim
Ben,
O kız çocuğunun vicdanı
Senin yeniden yeniden sabırla işlediğin ellerinim…