Adına Saatler Şiiri - Hilmi Tanrıkulu

Neden olduğunu anlamadan,
Kaçıyorum işte korkularımdan,
Delicesine.

Tek başıma değilim,
Yanımda yalnızlık var.
Gidiyorum, gidiyorum,
Bir uçuruma geliyorum.
Adımlarım en kenarına götürüyor beni,
Büyük bir taş parçasına uzanıyorum.
Yüzüm bululara dönük,
Hepsi bana bakıyor.,
Yalnızlığıma bakıyorum,
Benden daha çok mutlu oluyor.
Bulutlar gülümsüyor bize,
Yağmuru hediye ediyorlar.

Islanıyor tüm vücudum,
Yağmur damlaları önce
Sertçe her yerime çarpıyor,
Sonra tenimi öpe öpe
Uçurumdan aşağı düşüyor.

Birden yalnızlığım kalkıyor.
Çekip gidiyor;
Düşünceli.
Bir o kadar da sinirli.
Anladı galiba onun yanında,
Seni düşündüğümü
Deli gibi.

Yine de bırakmıyor beni.
Geliyor dolduruyor,
Büyük boşluğu içimde ki.
Anlıyor galiba senin doldurmadığını,
Dokunmadığını bana, sevmediğini.

Seninim diyor yine,
‘‘O’’ gelmeyecek diyor.
Ben razıyım aslında ama,
İçimden öyle geliyor.

Bulutlarda kızıyor bana.
Önümdeki uçurumda,
Yaşamaya çalıştığım şehirde,
Gezdiğim sokaklarda.

Hepsi kızıyorlar bana.
Mavi düşlerimi görüyorlar galiba,
Bulutlar kaçıyor yavaş yavaş,
Güneş alıyor yerini,
Bakıyorum o benden dertli.

Hepsi senin olduğuma inanıyor
Şehir yaşatmıyor,
Sokaklar gezdirmiyor,
Bulutlar ıslatmıyor,
Uçurum öldürmüyor.
Bilmiyorlar galiba,
Senin bana gelmediğini,
Gelemeyeceğini.
Onların bırakmayacağını,
Benim kendime aldattığımı.

Ben yinede kaçıyorum
Onların yanına.
Affediyorlar biraz düşünceli.
Anlatıyorum herşeyi,
Seni!

Yine ıslanıyorum.
Sensiz.
Geziyorum, yürüyorum,
Bazende ölüyorum.

Onlar kabul ettiler bile seni.
Islatacaklar, yürütecekler, gezdirecekler,
Sadece, ikimizi.

Bekliyorlar seni ama,
Bilmiyorlar hala,
Senin bana gelemeyeceğini.
Aldatıyorum hepsini,
Sırf senin için, keşke bilseler gerçeği,
Benim seni beklediğimi,
Ama
Senin sevemediğini,
Hala,
Aldatıyorum hepsini, kendimi...